Zapach jesienny

Już liście zieloną wyzionęły duszę
i pachnie nią teraz ten park,
gorzko, fiołkowo-parmeńsko,
grzybami, dębami i miętą,
oczekując przybycia zakochanych par...

Odurzający to zapach,
właściwy jesiennym fermentom -
ma równocześnie siłę kobiecą
i słodycz męską...
tajemniczo brzmi szelest bezwładu,

uroczy i martwy szmer...
w tej alei,
w tej chwili, rozumiem,
że istnieje Śmierć...

Może i ludzkie serce
pachnie równie jesiennie,
parmeńsko, dębowo,
na cmentarzach
w śmiertelnej swojej poniewierce?


Maria Pawlikowska - Jasnorzewska
"Skamander" 1936 nr 76

Zaproszenie

wy wiewiórki tańczące wśród liści
wy cietrzewie profesjonaliści
i wy wilki biegłe w saksofonie
i żyrafy i małpy i słonie
wy za puszczą stęsknieni wygnańcy
posyłam wam zaproszenie na dansing


Maria Pawlikowska - Jasnorzewska

Zapytanie

Może jeszcze potrafię, z właściwą zwierzętom
Słodyczą bierną i ciemną,
Patrzeć - jak one, pełne zaniedbanych pragnień -
W błękity nieba przede mną.

Może jeszcze potrafię, w łagodnej ocenie,
Świat od miłości odróżnić
I pochwalić naiwny majestat stolicy,
Pyszniącej się w pustce, w próżni...

Może potrafię kochać sercem obojętnym
Łódź, która w dal mnie wywozi,
Ze śladem wody na dnie i piasku z zatoki...

Nic to, jeśli porywczo, muzykalnie, wonnie,
Napadnie mnie świat szeroki!
Wyzutemu z wszystkiego sercu - i cóż grozi?


Maria Pawlikowska - Jasnorzewska
"Skamander" 1936 z. 68-69

Zawód

Wieczność woła daremnie
o jeden twój pocałunek!
Nieśmiertelnie płacze we mnie
zawiedziony, nieśmiertelny gatunek...

Zawód w miłości

Okrucieństwo Natury, ten zarzut surowy,
Lecz słuszny, choć go serce z rozpaczą odgania,
Ten błąd wieczny, tyrański, wyrodnej urody,
Niepokoi mnie nocą, aż się gwiazdy mącą,
Zmieniając konstelacje w znaki zapytania.

I nie cieszy mnie więcej róża, winogrono,
Rzewna zieleń majowa czy jesienne złoto.
Smutna jestem jak córka, której dowiedziono,
Że jej matka, rodzona, kochana gorąco,
Jest czarnym charakterem, okrutną istotą.


Maria Pawlikowska - Jasnorzewska