Ty, której dłonie są bardziej niewinne od moich
i która madra jestes jak beztroska
Ty, która potrafisz czytać z jego twarzy
lepiej niz ja  - jego samotność
(...)
Pozostań proszę przy nim
i bądź pobożniejsza od wszystkich
które kochały przed Tobą
(...)
Ja nie doczekałam najpiękniejszej doby
jego męskości. Nie przyjęłam płodności w swoje łono.
(...)
Nigdy nie będę prowadziła za rękę
jego dzieci
(...)
Pozwól mi widzieć
jego twarz, gdy się ku niemu
pochylą nieznane lata...
 

Čovjek kojega progoni vatra

 
 
Moj crni gušteru
ne idi za mnom.
Nitko ne smije vidjeti
rupu u vinogradu
u kojoj će iščeznuti
moja pjesma.

Dom na cesti

 
 
Ležah u praąini kraj ceste.
Niti vidjeh njegovo lice
niti on vidje lice moje.
 
Zvijezde siąle su, i zrak bijaąe plav.
Niti vidjeh njegove ruke
niti on vidje ruke moje.
 
Istok postade kao limun zelen.
Zbog ptice jedne otvorih oči.
 
Tada doznah koga sam ljubila
čitav život.
Tada on dozna kome je ruke
grlio uboge.
 
I uze čovjek zavežljaj, i krenu
plačući u svoj dom.
A dom je njegov praąina na cesti
kao i moj dom.
 

Dosada ili tko zna kakav dan

 
 
U pjesmi koju nikad neću napisati
Ima jezero već ostarjelo
Od rose nevidljivih cvjetova koji
Spuštaju nefunkcionalne ljestve
Sve dublje u mene, u neki grad
Do nevesele statue proljeća
Zelenog bubnjara koji čeka
U dronjcima, na vojnickoj kiši,
Negdje gdje su se staromodne suze
Umorile i postale mržnja

Gong

 Časovi mog života - zrnje brojanica
U šupljem sumraku od ukrštenih sjena -
Mogu li ikad da utažim žeđ
Za svjetlošću koju napuštate

Strašilo za ptice, strašilo za vrijeme
Samo spušta i diže obrve
Ako progutamo sve časovnike
Hoćemo li postati besmrtni

Draguljari, možete li da napravite
Živo ljudsko srce
Koje viče u pomoć