Wiersze - Michaił Lermontow

Spod tajemniczej i chłodnej półmaski
Dźwięczał mi głos twój, ciesząc jak sen złoty,
Świeciły ocząt czarujące blaski
I usta drgały w uśmiechu pustoty.
Przez lekki woal twe lico dziewicze
I biel twej szyi dostrzegłem niechcący,
I co za szczęście! niesforny kosmyczek,
Co sie od fali kędziorów odłączył.
Wtedy w fantazji mej te znaki wszystkie
Stworzyły obraz kobiecej piekności:
I od tej chwili z nieziemskim zjawiskiem
Noszę sie w duszy, pieszczę je w miłości.
Wciąż mi się zdaje, że każde twe słowo
Słyszałem dawnej, gdzieś w latach minionych,
I ktoś mi szepcze, że ujrzym sie znowu
Jak dwoje starych serdecznych znajomych.

Pamiętasz, jak o późnej porze
Myśmy żegnali się nad morzem?
Wieczorny wystrzał zagrzmiał w dali,
Słuchaliśmy go ze wzruszeniem...
Gęstniały mgły na morskiej fali,
Już dopalały się promienie,
Grom się przetoczył ponad nami
I nagle skonał gdzieś w otchłani.
Gdy kończę z dziennych prac rozgwarem,
Do ciebie często myśl ucieka,
Ponad pustynnych wód obszarem
Błądząc, wieczornych strzałów czekam.
A kiedy głuchną w wód łoskotach
I pod falami mrą siwymi,
Ja płaczę, trawi mnie tęsknota,
Ja pragnę umrzeć razem z nimi...

Nadejdzie dzień - przez ludzi potępiony,
Obcy w kraju ojczystym.
Na miejscu kaźni - dumny, choć wzgardzony,
Stanę sie duchem czystym.
Winny przed światem, ale nie przed tobą,
Czekam godziny kaźni;
Cóż śmierć - Gdy serca nasze nie zawiodą,
To śmierć ich nie ujarzmi.
Miłość zwycięży przesąd i pogardę,
Bo jest taka część świata,
Gdzie nie odbierze szczęścia niecnym żartem,
Jak tutaj, brat od brata.
A kiedy wieść nadejdzie okrwawiona
Krwią mojego męczeństwa
I klaskać będzie tłuszcza upojona
Radością ze zwycięstwa,
Wtedy niech jedna choć łza twoja drżąca
Rozpłacze się nad prochem
Tego, kto w oczach twych, bardziej niż słońca,
Ze wstrzymywanym szlochem
Szczęścia młodości wyglądał błaganie;
Kto przed toba otworzył
Głębię swej duszy i wszystkie męczarnie,
Jakie dla siebie stworzył.
Ale jeżeli moje pohańbienie
Jedynie śmiech twój wzbudzi
I będziesz drwiła nad skrzywdzonym cieniem
Szyderstwem innych ludzi,
Nie zaznasz łaski. Jak czerw do twej duszy
Przylgnę, trując marzenia,
I chwila szczęścia, jak wieczność katuszy,
Będzie nie do zniesienia.
Będziesz minioną swą beztroskę śniła,
I życia każdą postać,
Przez wieczność będziesz do życia tęskniła,
Nie mogąc zmartwychpowstać.

Nie kocham cię już. Już namiętności
I cierpień prysnął dawny sen,
Lecz obraz mój w mej duszy gości
Żywy, choć to bezsilny cień.
W krąg marzeń innych gdym objęty,
On wciąż w pamięci wraca próg.
Tak wciąż świątynią zbór zamknięty,
Bożek zwalony - to wciąż bóg.

Dusza ma wkrótce ziemskie odrzuci kajdany.
Może już twego wzroku ujrzeć mi nie dane,
Miłego wzroku, w którym jak gwiazda nadziei
Dla mych rywali czułość twoja promienieje.
Życzę im szczęścia. Grzechem byłoby cię winić
Że mi wzbronione wszytsko, co dostają inni.
Lecz jesli miłość do mnie chciałaś skryć głęboko,
Kochać w milczeniu, łudząc mnie chłodu powłoką,
Jeśli mnie drwiącym uśmiechem pragnęłaś poruszyć,
Żal i tęsknotę tłumiąc w przepełnionej duszy,
Niechaj ci moje mroczne ukaże spojrzenie,
Czyja wina jest większa i większe cierpienie.

1 2 3 4 15 16 ››