Niechaj z poety szydzi co dzień,
Niech go oskarża świat szalony,
Nikt mu w tym przecież nie przeszkodzi,
On nie usłyszy mej obrony.
Jam dotąd dni nie dzielił z nikim,
Pieśń ma swobodnie mknie w przestworze,
Jak ptak pustynią leci dziki,
Jak łódź się ślizga po jeziorze.
Świat mnie nie wzrusza: cóż mi po nim,
Kiedy ty przy mnie siedzisz, miła,
Kiedy samotnej mojej dłoni
Czarowna dłoń twa ciepło zsyła;
Gdy, rajskie dziewczę me, jak w niebie
Z tobą godzinę tę przeżywam,
Gdy już nie cierpię - i od ciebie
Oczu na chwilę nie odrywam.

Jakżem szczęśliwy! Jady moją krew przeżarły,
Śmiercią zagraża mi los bezlitosny!...
Daj Bóg, by to sie stało!... Bo umarły...
Nie zna udręki miłosnej.
Wśród sześciu - z desek - ścian osamotniony
Przez wszystkich zapomniany, opuszczony,
Wołania sławy nie usłyszę,
Nawet twój głos nie wtargnie w moja ciszę!...

1

Schyl się nade mną, chłopcze urodziwy,
Dotknij mej piersi. Czyżbyś pierwszy raz
Pieścił kobietę? Jakiś ty wstydliwy!
Oto w objęciach upływa nam czas,
A jednak widzę, jak wciąż cię lęk bierze.
Lepiej na sercu niż u stóp mych leżeć,
Niech z twego życia jedną chwilkę mam.
Ja tak cię kocham! Złoto? Co mi tam...

2

Tyś taki śliczny! Wieczorem, bywało,
Czekając w oknie, słyszałam twój krok...
Pamiętasz? Gwiazada srebrzysta, jak anioł
Wśród potępieńców błądzący, przez mrok
Rzucała z wyżyn promienie na ciebie.
Jam była dumna, że mam tylko w niebie
Rywalkę, chociaż na czoło mi padł
Cień ludzkiej wzgardy... czy rację ma świat?

3

Czemuż mnie właśnie hańbą napiętnował?
Czym jest niewinność, gdy wśród ludzkich rzesz
Czci nie utraci ten, kto wstyd zachował!
Niewinnych kobiet wcale nie ma, wierz!
Tylko nie zawsze sposobność się zdarza
I cel pożądań. I juz nie uważa
Miłości swojej kochanka za grzech:
Czy-li jednego kocha, czy-li trzech!

4

Rodziców swoich jam wcale nie znała,
Wychowywana przez staruchę złą,
Nawet urodą sie nie wyróżniałam -
I bez radości młode życie szło.
Ledwiem podrosła, gdy w piętnastym roku
Mężczyzna kupił mnie z losów wyroku.
Łzy i błagania nie zbawiły mnie
I odtąd ginę, ginę dzień za dniem.

5

Lubię swą hańbę - ona mi pozwala
Całować ciebie i na parę chwil
Sprawić, że jesteś od trosk ciężkich z dala.
Tyś moim panem, a więc rozkosz pij!
A gdy mnie nawet udusisz w objęciu -
Umrę spokojnie, błogosławiąc szczęściu,
Że ty, o miły, zadałeś mi śmierć,
Bo gdy sie kocha - wszystko łatwiej znieść.

Jak meteoru w noc błyskanie
Tak ja bez celu mijam.
Choć serce ciężkie niby kamień,
Lecz pod kamieniem żmija.
Od marnych uciech dar natchnienia
Ratował mnie w katuszy;
Lecz nawet szczęście - wybawienia
Nie da od własnej duszy.
Żądełem szczęścia, i śpieszyło,
By kres położyć bólom,
I nawet szczęście mi ciążyło
Jako korona królom.
Marzenia wszytskie odtrąciwszy,
Tylkom samotność zyskał,
Jak mrocznych, pustych komnat ciszy
Niegodny pan zamczyska.

Pocałunków rozkoszą mierzyłem
Swoją młodość szczęśliwą i błogą -
Ale szczęściem się dzisiaj zmęczyłem,
Ale dzisiaj nie kocham nikogo.
Łez goryczą przed laty mierzyłem
Swoją młodość burzliwą i srogą -
Ale wtedy kochałem, tęskniłem,
Dzisiaj zaś juz nie kocham nikogo.
Lat minionych rachunek zgubiłem...
Skrzydeł chcę, co pamiętać nie mogą:
Dać im serce swe unieść! mieć siłę
Swoją wieczność im cisnąć złowrogą!