Wiersze - Michaił Lermontow strona 16

WIECZOREM PO DESZCZU

Patrzę przez okno. Zmierzch zwolna zapada.
Już pożegnalny blask na kolumnadach,
Kominach, krzyżach, kopułach złoconych
Świeci, odbłyska w oczach zachwyconych
I rąbek chmury po zachodniej stronie
Jak fantastyczny wąż na niebie płonie,
I wiatr, przez sady przebiegając żwawy,
Lekko kołysze żdźbła zmoczonej trawy...
Oto dojrzałem kwiat w głębi ogrodu,
Jak uronioną perłę z krain Wschodu.
Na wiotkich listkach woda drży, migoce...
Kwiat główkę schylił i stoi w pomroce
Jak zapłakane dziewczę rozżalone:
Serce zranione, szczęście utracone.
Ale choć świecą łzy w jasnych oczętach,
O swej urodzie i teraz pamięta.

ZZA GROBU

Choć bryła ziemi przywaliła
Mnie w ciemnym grobie,
To dusza moja zawsze, miła,
Będzie przy tobie.
Miłość i w grobie nie oszczędzi
Mi ślepych wzruszeń,
O tobie w kraju niepamięci
Pamiętać muszę.


Kiedy żegnała ziemskie słońce
Ma dusza niema,
Kładłem nadzieję mą w rozłące -
Rozłąki nie ma.
Ujrzałem piekno duchów czystych
I zapłakałem,
Twarzy twej w rysach promienistych
Nie rozpoznałem.

Cóż dla mnie blask nieskończoności
I szczęście raju?
Ze mna są ziemskie namiętności
W nieziemskim raju.
Tą samą ciągle śnię i roję
Myślą jedyną,
Zazdroszczę, tęsknię i łzy moje
Jak dawniej płyną.

Kiedy muśnięta obcym tchnieniem
Twarz ci zapała,
Dusza ma ruszy z posad ziemię,
Tak będzie drżała.
Gdy zasypiając westchniesz może
Cudzym imieniem,
To we mnie od tych słów rozgorze
Ogień płomieniem.

Wara innego ci miłować!
O, wara tobie!
Tyś, zaślubiona mocą słowa,
Jest ze mną w grobie.
Po cóż mi lęk twój i westchnienia
Słane do nieba?
Spokoju ani zapomnienia
Mnie nie potrzeba!

ŻAGIEL

Samotny żagiel na przestworzu
Bieleje wśród błękitu fal.
Co wypatruje on na morzu ?
Czemu od stron swych pędzi w dal ?

Wiatr świszcze, w górę pną się fale
I skrzypią reje, maszt się gnie,
A on nie szuka szczęścia wcale
I nie od szczęścia w oddal mknie.

Pod nim świetlista wody grzywa,
Nad nim złocisty promień zórz
A on, zuchwały, burzy wzywa,
Jak gdyby spokój był wśród burz....

ŻĄGIEL

Samotny żagiel w niebios toni
Bieleje na błękicie fal.
Skąd płynie? dokąd? za czym goni;
Ku jakim brzegom biegnie w dal?

Wrą fale, wicher oszalały
Ze skrzypem czoło masztu gnie...
I nie od szczęścia żagiel biały
Ucieka, nie ku szczęściu mknie !

Świetlisty pod nim szlak się pali,
Słoneczny z niebios pada pył;
On burzy wzywa z mglistej dali,
Jak gdyby w burzach spokój był.

ŻEBRAK

U wrót klasztoru świętobliwych
Stał błagający o jałmużnę
Żebrak, wyschnięty, ledwo żywy
Od głodu i nadziei próżnej.
Wzrok jego zdradzał żywą mękę,
A jego wyciągnięte ramię
O chleb prosiło. Lecz ktoś w rękę
Włożył mu zamiast chleba kamień.
Tak o uczucia twe łaskawsze
Błagałem w gorzkich łzach tęsknoty,
Tak oszukałaś, już na zawsze,
Najlepszą część mojej istoty!

‹‹ 1 2 13 14 15 16