Gdyby ręce moje mogły ogołocić z liści

 
W noce pociemniałe wymawiam imię twoje. Kiedy gwiazdy się schodzą na księżycowe wodopoje, kiedy usną już gałęzie z listowiem tajemnie i kiedy czuję namiętności i muzyki wzbierające we mnie. Zegar, co zmarłe godziny obłędny śpiewa bezsennie. Wymawiam imię twoje w tę noc uśpioną w mroku i twoje imię rozbrzmiewa dalekie jak nigdy dotąd. dalsze niż wszystkie gwiazdy, boleśniejsze niż deszcz przelotny. Czy jeszcze cię kiedy pokocham jak wtedy?Jaką nowinę moje serce ponosi? Jeśli mgła się rozpłynie, jakie są jeszcze pasje przede mną? Czy będą spokojne i czyste? Gdybyż moje palce mogły obedrzeć z księżyca liście!! tłum. Jerzy Ficowski
 
 
 
 

Gdyby moje palce mogły...
 
Wymawiam twoje imię w czas ciemnych godzin nocy, kiedy gwiazdy się schodzą z księżyca spijać soki, a konary splątane pod liśćmi śpią ukryte i ja pusty się staję bez pasji, bez muzyki. Śpiewa zegar szalony martwą pieśń dawnych godzin. Wymawiam twoje imię w tej nocy najciemniejszej, z daleka jak nigdy imię twoje mi dźwięczy. Jest mi dalsze niż wszystkie gwiazdy i boleśniejsze niż pokorne deszcze. Czy będę kochał jeszcze jak wówczas? I czy winne jest czemuś moje serce? Jeśli mgła się rozchwieje, jaka namiętność mnie czeka? Czy będzie cicha i czysta? Gdybyż moje palce mogły strącać listeczki z księżyca!
 
 
tłum. Zofia Szleyen
 
z tomu "Książka wierszy", 1921  

Nokturn pustki

 
Ja.
Z bielejącą pustką po koniu,
grzywą popiołu. Czysta, zwinięta arena.

Ja.
Pustka po mnie przebita pokruszonymi pachwinami.
Sucha skóra bezpłciowych winogron i azbest poranku.

Całe światło świata mieści się w jednej źrenicy.
Krzyczy kogut i jego krzyk trwa dłużej niż jego skrzydła.

Ja.
Z bielejącą pustką po koniu.
Otoczony widzami i słowami pełnymi mrówek.

W mroźnym cyrku z odciętym profilem.
Między pokruszonymi kapitelami wykrwawionych policzków.

Ja.
Moja pustka bez ciebie, miasto, i bez twych umarłych.
Którzy jedzą. Jeździec przez moje życie już zakotwiczone.

Ja.
Ani nowe stulecie, ani światło przybywające.
Tylko jeden błękitny koń i jeden poranek.

 
Ze zbioru „Poeta w Nowym Jorku” [1929-1930]
 
 
przeł. Jarosław Marek Rymkiewicz

Kasyda nieprawdopodobnej ręki

 
Jeśli czegoś chcę, to jakiejś ręki,
jakiejś ręki krwawiącej, jeśli to możliwe.
Jeśli czegoś chcę, to jakiejś ręki,
choćby nadejść miało tysiąc nocy bezsennych.
 
Byłaby białym irysem, co rozkwita z wapna,
byłaby gołębiem przykutym do mojego serca
i byłaby strażnikiem, tym co zabroniłby
oświetlać księżycowi noc mojego przejścia.
 
Jeśli czegoś chcę, to tej ręki
dla prześcieradeł agonii i olejów dnia.
Jeśli czegoś chcę, to tej ręki,
aby moja śmierć miała skrzydło.
 
Wszystko inne jest czymś, co przemija.
Rumieniec jest bezimienny albo wieczna gwiazda.
Wszystko inne jest czymś innym; smutny wiatr
i jak ptaki uciekają stąd liście.
 
 
tłum. Jarosław Marek Rymkiewicz
 

Gazela miłości, której nie można zobaczyć

 
Tylko po to, by usłyszeć
jak uderza dzwon z la Vela,
nałożyłem ci wieniec z werbeny.
 
Grenada była księżycem
uduszonym w gałązkach bluszczu.
 
Tylko po to, by usłyszeć
jak uderza dzwon z la Vela,
rozdzierałem me ogrody w Kartaginie.
 
Grenada byłą łanią
nagą pośród chorągiewek.
 
Tylko po to, by usłyszeć
jak uderza dzwon z la Vela,
paliłem się w twoim ciele,
nie wiedząc czyje to ciało.
 
 
tłum. Jarosław Marek Rymkiewicz

Kasyda snu pod gołym niebem

 
Kwiaty jaśminu i zarżnięty byk.
O posadzki nieskończone. Harfo. Mapo. Blady świcie.
Dziewczynka będzie jaśminowym bykiem,
a byk jest zmierzchem ryczącym we krwi.
 
Gdyby niebo zechciało być małą dziewczynką,
połowę ciemnej nocy miałyby jaśminy,
a byk miałby błękitną arenę bez szpady, a serce,
serce byka byłoby podstawą kolumny.
 
Ale niebo chce być słoniem, nie dziewczynką,
a jaśminy są wodą, w której nie ma krwi,
a dziewczynka jest jedną z gałęzi tej nocy
ponad ogromną i mroczną posadzką.
 
Między kwiatami jaśminu i bykiem
haki z kości słoniowej albo ludzie śpiący.
W kwiatach jaśminu słoń i kilka chmur,
i w każdym byku jest szkielet dziewczynki.
 
 
tłum. Jarosław Marek Rymkiewicz