Jest nas siedmioro

William Wordsworth
 
JEST NAS SIEDMIORO
 
— — — Zwykłe dziecko,
Spokojnej oddech piersi,
W każdej jest chwili pełne życia.
Cóż ono wie o śmierci?
 
Wiejską dziewczynkę zobaczyłem.
Jej główka w lokach cała,
Ogarniających kark i czoło.
Lat — rzekła — osiem miała.
 
Wieśniaczym, leśnym była skrzatem,
Dziwnie odziana była.
A oczy piękne, bardzo piękne.
Ta piękność mnie wzruszyła.
 
„Ile was w domu jest, maleńka?
Ile jest sióstr i braci?"
„Ile? Siedmioro jest nas wszystkich."
Zdziwiona na mnie patrzy.
 
„Gdzie oni wszyscy są? Opowiedz."
„Siedmioro nas — powtarza. —
Dwoje z nas mieszka tu, w Conwayu,
A dwaj to marynarze.