Męczeństwo Joanny według Dreyera

Co chwila ciemniej. Najpierw gasną lampy
Ciemność jest gęsta lecz faluje białym
Potem jest ciemność rozbitego Boga
Tłustawą plamą na szarym suficie. 
 
 
Wynika ciemność kłamstw I znów wynika 
Ciemność bez sensu. Ona już ujada
Siada na sercu i drapie łapami
Do tego dołka w którym tylko kości
 
 
Więc ciemność dymu to tylko kurtyna
Patrz mocny Boże mamy oto litość 
Trzaskają klapy po napisie FIN
Salwa tysiąca zabitych obiadów
 
 
z tomu Wiersze nieznane i rozproszone [pierwotnie w tomie Łyse kaktusy 1957-1963]