Siostrze Szurze
Na tym świecie jam tylko przechodzień,
Więc wesołą machnij mi ręką -
Nawet księżyc jesienny, gdy wschodzi,
Tak przyjaźnie świeci, tak miękko.
 
Pierwszy raz jego chłodem się grzeję,
Pierwszy raz w zimnych taję promieniach,
Znów ożywam, znów żyję nadzieją
Tej miłości, której już nie ma.
 
A sprawiła to ziemia równinna,
Ziemia piasków białością solona,
I czyjaś zdeptana niewinność,
I tęsknota nieutulona.
 
I dlatego mi skryć niepodobna,
Że to wspólną miłością nam przyszło,
Mnie i tobie - nie każdemu z osobna,
Nie samotnie - kochać ziemię ojczystą.