Wiersze - Dyrektor i Pomnik\ 

Dyrektor i Pomnik\" 

Pewien osioł, co myślał o sobie bógwico 
i bógwico sobie wyobrażał, 
jednego razu, idąc ulicą, 
spotkał Rzeźbiarza; 

i tak do niego: \"O, chyba 
sam Jowisz tu pana niesie 
świetnie, żem pana przydybał, 
zrobi pan moje popiersie; 

żeby, pan wie, z mojej gęby 
blask taki bił i dowcip, 
no, krótko mówiąc, żebym 
przyszedł do potomności. 

Najlepiej, wie pan, w marmurze, 
nie, nie w marmurze, w granicie, 
bo granit trwa jeszcze dłużej, 
w granicie to znakomicie. 

A może spiż? Co pan mniema, 
żeby tak, panie, ze spiżu? 
Wiedziałem przed laty trzema 
coś takiego w tym... e... w Paryżu: 

Przedmieście. Pnie się powoik. 
Cisza. Igraszki słońca. 
A tors, panie, stoi i stoi, 
a pod nim kolumna Jońska; 

dalej maliny i woda, 
o, fotografię mam tu. 
A może po prostu ze złota, 
a oczy z wielkich brylantów? 

Mistrz, niech pan się postara, 
nie będę zwlekał z zapłatą. 
A może w chmurach z gitarą? 
Mistrzu, ach, co pan na to ?\"

Rzeźbiarz tak odparł: \" Pomału! 
Wszystkie projekty są dobre, 
tylko że brak materiału 
to Dyrektorze, problem; 

bo jeśli chodzi o pana 
to takiego szukaj ze świecą. 
Rzecz musi być wychuchana, 
a nie tak, żeby byleco. 

Ja mam dla pana materiał, 
co nie ma go w żadnym sklepie\". 
\"Przepraszam, jaki materiał?\" 
\"Przyjdzie zima, śnieg spadnie, to pana ulepię\"