Świat jest o wiele bogatszy
Gdy nam się zdaje
Że nikt nie patrzy

Świat jest padołem nieszczęść i płaczu.

Świat jest pełen garnków gwiżdżących na kociołki.

Świat jest pełen niesprawiedliwości. Bankier może napisać zły poemat i nic. A niech tylko poeta spróbuje wypisać zły czek.

Świat jest pełen oziębłości, ponieważ ludzie nie mają odwagi być tak serdeczni, jakimi są naprawdę.

Świat jest pełen wielkich, przedziwnych rzeczy, czekających na tych, którzy są na nie przygotowani.

Świat jest piękniejszy właśnie dlatego, że jest tajemnicą.

Świat jest piękny! I to jest właśnie takie smutne.

Świat jest sceną, tylko sztuka jest źle obsadzona.

Świat jest sumą tego, co przeminęło.

Świat jest tak piękny, tak pełen miłości i moralnej głębi, że nie ma sensu oszukiwać się ładnymi historyjkami, na których poparcie mamy niewiele dowodów. Wydaje mi się, że o wiele lepiej spojrzeć Śmierci w oczy i każdego dnia odczuwać wdzięczność za te krótkie, lecz wspaniałe chwile dawane przez życie.

Świat jest tak wielki i bogaty, a życie tak pełne różnorodności, że nigdy nie brak okazji do wierszy.

Świat jest teatrem, aktorami ludzie,
Którzy kolejno wchodzą i znikają.

Świat jest tylko więzieniem.

Świat (...) jest w równowadze. Naturalnej równowadze. Każdy gatunek ma swoich naturalnych wrogów, każdy jest naturalnym wrogiem innych gatunków. Ludzi to również dotyczy.

Świat jest wszystkim, co jest faktem.

Świat jest złudzeniem optycznym.

Świat jest zły i jeszcze mu się to ułatwia.

Świat jest zwierciadłem bogactwa umysłu.

Świat jeszcze pełen jest ról, które gramy
Dopóki nam zależy, czy się podobamy,
Gra także śmierć, chociaż się nie podoba...

Świat łez jest tak bardzo tajemniczy.

Świat ma na co dzień tylko jedno zapotrzebowanie, pracę.

Świat należy do entuzjastów, którzy umieją zachować zimną krew.

Świat nie jest ani okrutny, ani radosny. Jest po prostu chaosem pędzących na oślep cząsteczek, mieszaniną reagujących ze sobą substancji chemicznych. Nie ma w nim prawdziwego ładu. Nie ma uświęconego potępienia zła i zwycięstwa słusznej sprawy.

Świat nie jest moim placem zabaw, sztuką wystawianą dla mojej przyjemności i cierpienia.

Świat nie kończy się hukiem, ale rdzewieniem.

Świat nie miał początku i nie będzie miał końca. Ruch jest wieczny, tak jak i czas, który go mierzy; pojęcie teraźniejszości zawiera pojęcie przeszłości i przyszłości.

Świat niewidzialny istnieje, bez dwóch zdań. Kwestia tylko, jak daleko to jest od śródmieścia i do której otwarte?

Świat nigdy nie znalazł dobrej definicji dla słowa wolność.

Świat ofiarowuje nam czasami coś takiego: krótką przerwę, kiedy nad ringiem rozbrzmiewa gong i idziemy do narożnika, gdzie ktoś opatruje nasze poobijane życie.

Świat pełen jest drogich nieobecnych.

Świat podobny jest do amatorskiego teatru: więc nie przyzwoicie jest pchać się w nim do ról pierwszych, a odrzucać podrzędne. Wreszcie, każda rola jest dobra, byle grać ją z artyzmem i nie brać jej zbyt poważnie.

Świat potrzebuje trubadurów.

Świat powstał chyba ze strachu przed pustką.

Świat przyrody jest światem silnych uczuć, świat techniczny jest bezuczuciowy, zimny.

Świat scala zarówno miłość bliźniego, jak i wszystko złe, co bliźni robią sobie nawzajem.

Świat się zmienia, słońce zachodzi, a wódka się kończy.

Świat słów.

Świat staje się piękny w wymiarach serca.

Świat stanie się jeszcze tak wykwintny, że równie śmiesznym będzie wierzyć w Boga, jak obecnie w upiory.