A każda książka, jak każdy człowiek, jest czymś wyjątkowym, jest jedyną historią i całym oddzielnym światem.
Bardzo wiele książek należy przeczytać po to, aby sobie uświadomić, jak mało się wie.
Boże, nie pozwól mi tylko napisać książki o książkach.
Dopóki czytelnik jej nie otworzy, dopóty książka jest tylko zbiorem słów.
Ginęły państwa, społeczeństwa, plemiona i narody, a książka pozostawała. Rośnie ona i rozwija się razem z postępem ludzkości.
Historie nigdy nie mają końca, chociaż książki nam to sugerują. One nie kończą się na ostatniej stronie ani nie zaczynają na pierwszej.
Jeżeli w książkach czyta się tylko to, co zostało napisane, to całe czytanie na nic.
Każda książka to niezależny mały świat. Można nosić ją w ręku, a przecież przestrzeń, jaką tworzy w naszym umyśle, jest nieograniczona.
Każda znajdująca się tu książka, każdy tom, posiadają własną duszę. I to zarówno duszę tego, kto daną książkę napisał, jak i dusze tych, którzy tę książkę przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że zawładnęła ich wyobraźnią.
Kiedy głowa zderzy się z książką i rozlegnie się głuchy dźwięk, to czy zawsze winna jest książka?
Kiedy się człowiek czymś interesuje, to książki przychodzą do niego. Książka poleca książkę. Tylko, że zawsze ma się większe ambicje niż rezultaty.
Książek nie czyta się dokładnie. Ja tak czytam jak wszyscy.
Książka jest prawdziwym symbolem pokoju, bardziej niż jakikolwiek z tych, który upragnionemu ideałowi towarzyszy w wyobraźni ludzkiej.
Książka nierozdzielny towarzysz, przyjaciel bez interesu, domownik bez naprzykrzenia.
Książka spełnia rolę siekiery, którą rozłupujemy zamarznięte morze w nas
Książka ta odniosła skutek, który zwykle odnoszą dobre książki: naiwnych uczyniła naiwniejszymi, rozsądnych rozsądniejszymi, a pozostałych tysiące zostało niezmienionymi.
Książki kochają każdego, kto je otwiera, dając mu poczucie bezpieczeństwa i przyjaźń, niczego w zamian nie żądając.
Książki moje nie mają wam powiedzieć: bądź, kim jesteś, ale - udajesz, że jesteś, kim jesteś.
Książki muszą być ciężkie, bo w nich jest cały świat.
Książki warto pisać tylko wtedy, jeśli przekroczy się ostatnią granicę wstydu; pisanie jest rzeczą bardziej intymną od łóżka; przynajmniej dla mnie.
Ktoś, kto całe życie spędził pod gołym niebem, umie docenić solidną, grubą księgę. Jeśli człowiek ostrożnie wyrywa kartki, taka księga wystarczy na cały rok rozpalania ognisk. Nieraz garść wilgotnych gałązek i sucha książka mogą ocalić życie. A kiedy ma się ochotę zapalić i nie można znaleźć fajki, książka jest niezastąpiona.
Można być mądrym nie przeczytawszy ani jednej książki; wierząc zaś we wszystko, co jest napisane w książkach, nie można nie być głupcem.
Najlepszymi książkami są te, które mówią nam, co już sami wiemy.
Nic bardziej nie tamuje postępu wiedzy niż zła książka sławnego autora.
Nic tak nie zabija czasu jak książka.
Wyglądała jak książka, którą w bibliotecznych katalogach określa się jako „lekko podniszczoną”, choć uczciwość nakazuje przyznać, że sprawiała wrażenie nadniszczonej, przedniszczonej, zaniszczonej a prawdopodobnie również śródniszczonej.
Za książką kryje się autor. Jego pisanie jest więc zawsze listem do czytelnika. Piszemy zazwyczaj listy do przyjaciół. Książka jest listem autora do przyjaciela.
Żadna inna książka nie była chętniej czytana i żadna nie wyrządziła więcej zła.
(o Biblii)