(...) Ale też tak jak nie ma radości bez smutku i prawdy bez kłamstwa, też nie istnieje doskonałość bez skazy.

Dobre jest to, co sprzyja udoskonaleniu osoby ludzkiej, złe jest to, co obniża doskonałość osoby. W tej zasadzie kryją się inne.

Doskonałość jest jak muzealny zabytek. Nie pozwalacie sobie na błędy i, zanim zaczniecie działać chcielibyście wiedzieć, czy śmiały gest ma zapewnioną skuteczność. Ale czy można zapewnić sobie przyszłość?

Doskonałość jest miarą nieba, dążenie do doskonałości miarą człowieka.

Doskonałość jest niczym innym, jak ilością rzeczywistości. Doskonałe jest jedynie to, co nie posiada ograniczeń.

Doskonałość jest straszna, nie ma potomstwa.

Doskonałość jest zimna i boi się zbliżenia.

Kobieta to zwierzęca niedoskonałość.

Nie istnieje doskonałość bez skazy.

Umysł osiąga doskonałość dzięki jednej rzeczy: dzięki niezmiennej wiedzy o tym co dobre i złe.

W Boskim stworzeniu świata nie było elementów odkładanych na później. Światłość stała się nagle jako skończona doskonałość.