Jeśli moja poezja ma jakiś cel, to jest nim ocalenie ludzi od postrzegania i czucia w ograniczony sposób.
Nie wierzę, by poezja mogła zmienić świat. Prawdziwi twórcy zła nie czytają wierszy.
Nowi poeci zbyt wiele wody wlewają do atramentu.
Obrazu w lustrze nie da się zatrzymać, natomiast poezja opiera się działaniu czasu.
Odnajdujemy w poezji coś z prawdy własnego serca.
Poezja całego świata jest wiosennym śpiewem słowików, wróbli, kosów przed połączeniem się, naturalizm zaś jest opisem milczących
zabaw samców z samiczkami po połączeniu się w pary - zabaw, dzięki którym gniazdka
nie są puste.
Poezja jest pla... pla... plagiatem myśli.
Poezja jest drugą twarzą duszy.
Poezja jest rodzajem muzyki, trzeba ją słyszeć, by móc o niej sądzić.
Poezja jest spowiedzią duszy, a nie wytworem ludzkiej myśli.
Poezja jest stara jak świat i skończy się dopiero z nim razem. Wynaleziono pług, aby zaspokoić głód chleba, i wynaleziono poezję, aby zaspokoić głód piękna.
Poezją jest to, co ginie w przekładzie. Także to, co ginie w interpretacji.
Poezja jest tym, co daje usta rzeczom niemym.
Poezja jeżeli ma być czymś, to koroną myślenia, a nie azylem dla ubogich duchem.
Poezja kłamie, choć ładnie to czyni.
Poezja leczy rany, jakie zadaje rozum.
Poezja robi z łez perły.
Poezja to mówiące malarstwo,a malarstwo-milcząca poezja
Poezja - to są krótkie spięcia sensu między słowami, raptowna regeneracja pierwotnych mitów.
Poezja to wielka pani, której trzeba się całkowicie poświęcić: obawiam się, że nie byłem wobec niej zupełnie w porządku.
Poezja wznosi ogromne piękno do życia, ale także i wielki smutek.
Poezja z kropli rosy czyni diament, a filozofia ukazuje, że to jest złudzenie.
Wielka poezja, będąc wielką i będąc poezją, nie może nie zachwycać nas, a więc zachwyca.
Z chwilą kiedy poezja wyzwoliła się powoli z utartych form rytmicznych i przestała być szeregiem wypracowań na zadane tematy, jak również bebechowo-wstrząsowym krzykiem, czy nawet rykiem na temat różnych uczuć życiowych, otworzył się niezmiernie szeroki horyzont czystej formy.
Z rzeczy świata tego zostaną tylko dwie,
Dwie tylko: poezja i dobroć... i więcej nic...