Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią.

A kiedy będę umierać,
skoro umierać mam,
ty nie bądź przy tym i nie radź:
już ja potrafię sam.

Będziesz miał czas na odpoczynek po śmierci.

Czuję, że mogę rozpaść się na kawałki pod naporem wszystkiego, co niosą mi życie i perspektywa śmierci.

Czy nauczyć się umierać znaczy to samo co nauczyć się przestać żyć?

Dobrze jest umierać, gdy się ma świadomość, że zrobiło się w życiu coś naprawdę dobrego, że pozostanie się w pamięci choćby kilku ludzi i będzie się przykładem dla potomnych.

Dopóki żyjemy, nie ma śmierci: gdy jest śmierć, nas już nie ma.

Gdyby nie było śmierci, życie nie wydawałoby się nam takie piękne.

Istoty ludzkie nie rozumieją śmierci. Dla nich oznacza ona tylko stratę, coś na zawsze odebranego, nową przestrzeń.

Jakie to szczęście, że istnieje śmierć.

Jedynym bólem jaki przeraża mnie w śmierci, jest to, że można umrzeć nie z miłości.

Jedynym prawdziwym docelowym punktem przeznaczenia jest śmierć, a nasze życie to poszukiwanie najbardziej okrężnych i przyjemnych dróg do niej...

Każda śmierć staje się ofiarą, aby ożyli inni powołani do życia i do trudu w czasie, który Bóg im naznaczył.

Ludzie umierają z braku widoków na przyszłość.

Majestat śmierci jest taki, że ten, kto dobrowolnie umiera za coś, ma zawsze rację.

Mówi się często, że starość to utrata godności, zaś śmierć to jej odzyskanie - być może, lecz pod warunkiem, że ktoś przejdzie obok w momencie śmierci i ułoży ciało w pozycji godnej; śmierć bowiem ma to do siebie, że lubi uderzać w chwilach, kiedy się jej najmniej oczekuje.

Na śmierć nigdy nie jest za późno.

Nie chcę więcej żadnej nadziei. Nie chcę uwierzyć, że gdzieś na świecie jest lekarstwo albo metoda, czy guru, który potrafiłby wyzwolić mnie od lęku. Ja po prostu chciałbym nauczyć się umierać.

Nie ja ostatni boję się śmierci.

Nie wszystek umrę.
Non omnis moriar. (łac.)

Nieśmiertelność jest bardzo łatwa do osiągnięcia. Wystarczy nie umierać.

Nieustanne zdawanie sobie sprawy ze śmierci oznacza paroksyzm świadomości.

Perspektywa śmierci to bardzo silna motywacja.

Pewność istnieje jedynie w stosunku do przeszłości, natomiast jeśli chodzi o przyszłość, to pewna jest tylko śmierć.

Pomyśl o życiu jako ołówku, coraz bardziej tępym, którym w końcu nie można już nic narysować. Wtedy nadchodzi śmierć i jeżeli masz szczęście, zyskujesz tyle czasu, zanim stanie się najgorsze, by jeszcze przemyśleć wiele rzeczy i poukładać je na właściwych miejscach. Zupełnie tak jakbyś ostrzył ołówek, by go ponownie uzyć.

Ponieważ śmierć jest immanentna życiu, niemal całe życie to agonia.

Prawdziwy artysta cieszy się sławą dopiero po śmierci.

Próby pogodzenia się ze śmiercią to główny motor ludzkich działań - działań przeważnie zmierzających do uniknięcia śmierci, do jej przezwyciężenia, do zaprzeczenia w taki czy inny sposób, że jest ostatecznym przeznaczeniem człowieka.

Sen i śmierć to bracia bliźniacy.

Skoro jednak śmierć ustanawia porządek świata, może lepiej jest dla Boga, że nie wierzy się w niego i walczy ze wszystkich sił ze śmiercią, nie wznosząc oczu ku temu niebu, gdzie on milczy.

Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie zniszczony.

Śmierć dziecka - nieważne w jakim wieku - jest czymś tak nienaturalnym i niewłaściwym, że po takiej tragedii trudno na nowo odszukać sens życia. Nawet, gdy zaakceptuje się ten fakt i osiągnie w jakimś stopniu równowagę, radość na zawsze pozostaje niedostępna, jak wspomnienie wody w wyschniętej studni, niegdyś pełnej po brzegi, ale teraz skrywającej jedynie głęboki, wilgotny zapach dawnej obfitości...

Śmierć dzieli zmarłych na trzy kategorie: świętych, świętej pamięci i takich, bez których mamy wreszcie święty spokój.

Śmierć - jedyna przyjemność, której nie można odczuć.

Śmierć jest ceną jaką płacimy za życie, za wszelkie życie.

Śmierć jest czymś odrażającym, jedyną obsesją, która nie może stać się rozkoszna.

Śmierć jest jedynym blaskiem w mroku życia...

Śmierć jest kluczem, który otwiera bramę do prawdziwego szczęścia.

Śmierć jest lekka. Tylko chwila przed zgonem jest straszna.

Śmierć jest minimum. Minimum wszystkiego. Podczas tych godzin, gdy jesteś tak blisko drugiej osoby, z dwojga niemal stajecie się jednym... Minimum... Miłość jest śmiercią: śmiercią odrębności, śmiercią dystansu, śmiercią czasu. W trzymaniu się z dziewczyną za ręce najpiękniejsze jest to, że po chwili zapominasz, która ręka jest Twoja. Zapominasz, że są dwie, nie jedna.