Śmierć jest nagrodą życia.
Śmierć jest niczym - jedno dmuchnięcie i świeca gaśnie - ale starość to straszna hańba!
Śmierć jest oddzieleniem się duszy od ciała.
Śmierć jest podobna do złodzieja torebek, kurewsko podobna. Okrada Cię ze wszystkiego, by potem z łaski oddać co nieco, budząc w tobie jednocześnie zdumienie i nadzieję.
Śmierć jest przecinkiem w zdaniu twego życia.
Śmierć jest samotna, gdy niewola jest wspólna.
Śmierć jest spoczynkiem podróżnego, jest kresem mozołu wszelkiego.
Mors est quies viatoris - finis est omnis laboris.
Śmierć jest spokojem, ale myśl o śmierci jest mącicielem jakiegokolwiek spokoju.
Śmierć jest szczytem życia.
Śmierć jest tym samym co narodziny, misterium natury.
Śmierć jest wiecznym schronieniem, w którym nic się nie odczuwa.
Śmierć jest wielkością niezmienną, jedynie ból jest wielkością zmienną, która może nieskończenie wzrastać.
Śmierć kliniczna to taka śmierć, z której czasami się powraca po to tylko, by rzec: Niestety.
Śmierć kosztować, każdemu wierzyć, nadzieję stracić - są to ostatnie rzeczy.
Śmierć kresem ostatnim i wszystkiego.
Mors ultima linea rerum. (łac.)
Śmierć, której ludzie się boją, to jest odłączenie duszy od ciała, natomiast śmierć, której ludzie się nie boją, a bać powinni, to jest odłączenie od Boga.
Śmierć ludzi ginących w milczeniu jest niczym, bo nic nie pozostawia po sobie, a ci, co strzelają pozostawiają legendę.
Śmierć ma dwie postacie: po pierwsze, oznacza niebyt. Po drugie zaś, oznacza przerażający materialny byt trupa.
Śmierć ma sens tylko dla ludzi, którzy namiętnie kochali życie. Umierać, nie mając z czym się rozstawać?!
Śmierć ma w sobie coś takiego, że w każdym wzbudza wrażliwość. Stojąc przy trumnie, wszyscy widzimy tylko to, co dobre, lub to, co zobaczyć chcemy.
Śmierć nadaje piękno życiu. Tylko sztuczne kwiaty nie umierają.
Śmierć nie czyni cię smutnym - czyni cię pustym. To właśnie jest w niej złe. Wszystkie twoje zaklęcia i nadzieje, i śmieszne nawyki znikają pędem w wielkiej, czarnej dziurze i nagle zdajesz sobie sprawę, że odeszły, bo, równie nieoczekiwanie, niczego już nie ma w środku.
Śmierć nie jest bogiem. Jest tylko sługą bogów.
Śmierć nie jest epizodem życia. Śmierci się nie doświadcza.
Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, noszę ją w sobie od urodzenia i choćbym nie wiem jak się starał, nie uda mi się o tym zapomnieć.
Śmierć nie jest złem, a jedynie prawem obowiązującym cały rodzaj ludzki.
Mors malum non est, sola ius aequum generis humani. (łac.)
Śmierć nie ma szacunku dla wieku!
Śmierć nie rzuca się na odważnych, staje tylko naprzeciw nich jak zły pies i patrzy zielonymi oczyma: czy nie zmrużą powieki.
Śmierć nie zawsze pozwala na dokończenie posiłku.
Śmierć podobna jest do barmana, który potrafi sporządzić wszystkie, nawet najbardziej egzotyczne drinki, z wyjątkiem podwójnej wódki.
Śmierć przesunęła ją na jakiś wyższy poziom egzystencji, na którym nawet przerażające prawdy życiowe można przyjmować z całkowitym spokojem, bez histerii.
Śmierć puka jednako (do drzwi bogatych i biednych).
Aequo pulsat pede. (łac.)
Śmierć równa żywych, ale nagrobki różnią umarłych.
Śmierć śmierci!
Śmierć to dar, którego powtarzać nie można. Jak diamenty, śmierć jest wieczna.
Śmierć to samotność i wolność ostatnia.
Śmierć ukochanej osoby okrada nas z niezbędnego wewnętrznego ciepła. Albo może zdmuchuje stały płomień piecyka, wygaszając palnik.
śmierć urasta do rozmiarów najwyższego dobra, na które jedynie warto czekać gdy już od dawna wszystko inne zawiodło
Śmierć w każdej chwili, oto jedyna droga, która zawsze stoi przed nami otworem. I wybieramy ją w końcu wbrew samym sobie. Albo rezygnujemy i decydujemy się na nią świadomie.
Śmierć w ogóle nie przejmuje się sumieniem.