Były to jedyne chwile mego życia, kiedy czułem się zupełnie bezsilny; tak bezsilny, jak tylko może się czuć człowiek, który uprzytomni sobie, że zawsze może iść z czasem naprzód, lecz nigdy go powstrzymać. Trwało to jednak krótko; potem zrozumiałem, że człowiek, który chciałby powstrzymać czas, jest w takiej sytuacji, jakby wsadził dłoń w górski strumień i czując jej drżenie, myślał, że tamą jest jego dłoń.

Czy wszyscy zakochani czują się bezsilni i jednocześnie odważni w obecności ukochanej osoby? Bezsilni, bo zawsze odczuwają ukrytą potrzebę służenia jej jak pies. Odważni, ponieważ wiedzą, że rzuciliby się na smoka z kieszonkowym nożem, gdyby zaszła taka potrzeba

Nic nie wiem o tej krzyczącej beznadziei, wobec której jestem bezsilna.