Samotność jest złudzeniem. Myśli człowieka krążą zawsze koło innych ludzi i łączą go z ich obcym losem, który na próżno stara się odepchnąć.
Boże, daj mi samotność, bo nienawidzę ludzi.
[...] być samotnym znaczy być samotnym na pewnym planie, na którym inne samotności mogłyby - gdyby to było możliwe - komunikować się z nami.
Chyba właśnie po tym można poznać ludzi naprawdę samotnych... Zawsze wiedzą, co robić w deszczowe dni.
Czasem jest pełno ludzi po to,
aby głębsza była samotność.
Człowiek jest w życiu tak bardzo samotny, że zadaje sobie pytanie, czy samotność agonii nie jest symbolem ludzkiej egzystencji.
Czujesz się osamotniona, kiedy jesteś nieszczęśliwa z dala od innych ludzi.
Dopiero w samotności człowiek jest naprawdę sobą.
Gdzie kończy się szczerość, tam się na pewno zaczyna samotność.
Jedynie samotność jest w życiu człowieka stanem graniczącym z absolutnym spokojem wewnętrznym,z odzyskaniem indywidualności. Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności,w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia, które uprzytamnia nagle własną nicość w rosnącym przeraźliwie ogromie wszechświata.
Jeśli ktoś jest odmienny, to jest skazany na samotność.
Jeśli obawiacie się samotności, nie pobierajcie się.
Każdy umiera w samotności.
Ludzie pokonani w walce o coś w co wierzą, biorą na siebie z ochotą męczeństwo jak gorzką nagrodę swej samotności.
Łzy palą jak ogniem tylko w samotności.
Można by sądzić, że wraz z upływem lat przybywa samotnych dusz, tak jakby nadzieja życia potrafiła wzrastać tylko pod tym warunkiem, że samotność zrobi to samo.
Nasze samotności spotkały się jak ptaki w locie i zaraz pofruną w swoich kierunkach.
Nawet człowiek samotny nie mógłby się czuć samotnym bez tła, które tworzą inni ludzie.
Nie jesteś sam w swojej samotności. Takich samych jest więcej.
Nigdy się nie jest mniej samotnym, niż gdy się jest samotnym.
Po prostu niewiarygodne! A jednak możliwe, bo człowiek może wytrzymać tydzień bez picia, dwa tygodnie bez jedzenia, całe lata bez dachu nad głową, ale nie może znieść samotności. To najgorsza udręka, najcięższa tortura. Tym mężczyznom i wszystkim ludziom, których spotkała, samotność dotkliwie dawała się we znaki. I oni mieli poczucie, że nie liczą się dla nikogo.
Podobnie jak myśl o samobójstwie, myśl o samotności bywa czasem jedyną formą protestu na jaką nas stać, gdy wszystko zawiodło, a śmierć ma w sobie jeszcze ciągle więcej grozy niż uroku.
Są dwa sposoby odczuwania samotności: gdy czujesz się sam na świecie i gdy odczuwasz osamotnienie świata.
Samotność jest ceną wielkości i nie ma od tego ucieczki.
Samotność jest chorobą. I to nie tylko duszy.
Samotność jest chronicznym przeziębieniem duszy.
Samotność jest ciężkim i nieodzownym warunkiem istnienia.
Samotność jest dla mego serca radosnym balsamem.
Samotność jest jak deszcz...
Samotność jest jak ogród, w którym dusza usycha, a kwiaty przestają pachnieć.
Samotność jest latarnią na skalistym cyplu człowieczeństwa.
Samotność jest niezależnością, życzyłem jej sobie i zdobyłem ją po długich latach. Była ona zimna, o tak, ale była też cicha, prawdziwie cicha i wielka, podobnie jak zimne, ciche przestworza, po których wędrują gwiazdy.
Samotność jest przedsionkiem śmierci.
Samotność jest przyjemnością dla tych, którzy jej pragną i męką dla tych, co są do niej zmuszeni.
Samotność jest wyborem, a osamotnienie jest wyrokiem.
Samotność łączy ciała, a dusze cierpienie.
Samotność nie bierze jeńców: albo zabija, albo puszcza wolno.
Samotność nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa.
Samotność potwierdza człowieczeństwo. Bo tylko człowiek jest świadomy swojej samotności.
Samotność powinna stworzyć jakiś wielki pokład powszechnej wiedzy, jakiś nowy poziom ludzkiej świadomości [...].