Pewnego razu, kiedy Dumas wrócił z proszonego obiadu, jego syn zapytał:
- No i jak tam, wesoło było?
- Bardzo - odpowiedział ojciec - ale gdyby mnie tam nie było, to umarłbym z nudów.

O prawdo, Bóg cię stworzył, żebyś wzbijała się ponad fale i płomienie.

Prawdziwa miłość czyni zawsze lepszym, kimkolwiek byłaby kobieta, którą się kocha.

Gdyby mężczyźni wiedzieli, jaka siła leży w jednej łzie, byliby bardziej kochani a my byśmy ich mniej rujnowały.

Nie jestem na tyle bogaty, żeby cię tak kochać, jak bym pragnął, ani tyle biedny, by cię kochać, jakbyś ty chciała.

Gdym sobie pomyślała, że kiedyś ten starzec, proszący o przyszłość swego syna, powie córce, by dodawała do modlitwy za brata moje imię, jako tajemniczej przyjaciółki, całkiem zmieniłam się i dumna byłam z siebie.

Niekiedy myślę, że może nie umrę, że cię znów zobaczę wiosną, że mnie będziesz kochał i że rozpoczniemy na nowo przeszłoroczne życie nasze.
Szalona, zaledwie mogąc utrzymać pióro w ręku, marzę o takich uroczych widzeniach.

Kiedy miłość weszła w treść życia, w zwyczaj, zdawało mi się niepodobieństwem, żeby ten zwyczaj został przerwany bez zniszczenia zarazem wszystkich innych źródeł życia.

Miłość moja dla niej, spotęgowała do tego stopnia, że stawała się nienawiścią, rozkoszowała się widokiem tego bólu codziennego.

Kobiety są bezlitosne wobec ludzi, których nie lubią.

Łatwiej jest być dobrym dla wszystkich niż dla kogoś.