Poezja - to są krótkie spięcia sensu między słowami, raptowna regeneracja pierwotnych mitów.

Dobrze jest i pokrzepiająco - mieć przyjaciół z ducha.

To jest największe nieszczęście - nie wyżyć życia.

Duch ludzki niestrudzony jest w glosowaniu życia przy pomocy mitów, w usensowianiu rzeczywistości. Słowo samo, pozostawione sobie, grawituje, ciąży ku sensowi.

Istotą rzeczywistości jest sens. Co nie ma sensu, nie jest dla nas rzeczywiste. Każdy fragment rzeczywistości żyje dzięki temu, że ma udział w jakimś sensie uniwersalnym.

Uważamy słowo potocznie za cień rzeczywistości, za jej odbicie. Słuszniejsze byłoby twierdzenie odwrotne: rzeczywistość jest cieniem słowa. Filozofia jest właściwie filologią, jest głębokim, twórczym badaniem słowa.

Nikt nigdy nie zgłębił zamysłów wiosny.