Iluż mężczyzn nie umie inaczej poruszyć serca kobiety, jak tylko je raniąc.

Szczęście to to, czego prawdopodobnie w życiu nie osiągniemy, ale na jego szukanie warto poświęcić całe życie.

Trzeba być samotnikiem, aby czuć własne serce i aby kochać; ale trzeba być światowcem, aby mieć powodzenie w miłości.

Kłamstwo jest jedyną ucieczką słabych.

Wszystko można nabyć w samotności, prócz charakteru.

Nie ma nic okropniejszego niż ludzie, którzy zawsze mają rację.

Bez pracy statek ludzkiego ciała nie ma balastu.

To szlachetność ich stylu sprawi, że pisarze datowani na rok 1840 po czterdziestu latach stracą poczytność.

Aby znać człowieka, wystarczy poznać samego siebie; aby poznać ludzi, trzeba żyć pośród nich.

Grzeczność to tylko brak odruchów złego wychowania.

Jedynie wielka dusza waży się na styl prosty.

Tylko skazanie na śmierć wyróżnia człowieka od innych; to jedyna rzecz, której nie da się kupić.

Abyśmy mogli być szczęśliwymi, trzeba, aby naszemu szczęściu zawsze czegoś brakowało.

Powieść jest to zwierciadło, które obnosi się po gościńcu.

Niewinność to śmieszna cnota.

Miłość własna czai się nawet w sercach będących świątynią najdostojniejszej cnoty.

Kobiety w pewnym wieku, które miały kochanków, sądzą, że naprawią swą reputację, okazując surowość wobec błędów, które są im już niedostępne.

Im powszechniej się ktoś podoba, tym płycej się podoba.

Prawdziwym polem dla cnót kobiecych to pokój chorego.

Kobiety nadzwyczaj piękne już mniej zadziwiają drugiego dnia.

Pruderia jest to rodzaj skąpstwa najgorszy ze wszystkich.

Trudno uniknąć choroby swojego stulecia.

Między ludźmi, którzy żyją razem, szczęście jest zaraźliwe.