Świat ofiarowuje nam czasami coś takiego: krótką przerwę, kiedy nad ringiem rozbrzmiewa gong i idziemy do narożnika, gdzie ktoś opatruje nasze poobijane życie.

Nie ma nic lepszego od piosenki o utraconej miłości, kiedy trzeba człowiekowi przypomnieć, że wszystko co cenne, może urwać się z zawiasów, na których zostało tak starannie zawieszone.

Co jakiś czas siekły nas po twarzy zabłąkane krople deszczu. Nie ścierałam ich. Dzięki nim świat wydawał się pełen życia. Zazdrościłam burzy, że wszyscy tak się nią przejmują.

- Ta maszyna segreguje miód - tłumaczyła dalej August.
- Oddziela dobry materiał od złego. Zawsze uważałam, że dobrze byłoby mieć takie wirówki do segregacji ludzi. Wrzucałoby się ich do środka i wirówka robiła to, co do niej należy.