Na samotność skazują człowieka nie wrogowie, lecz przyjaciele.

Nawet własny ból nie jest tak ciężki jak ból z kimś współodczuwany, ból za kogoś, dla kogoś, zwielokrotniony przez wyobraźnię.

Śmierć ma dwie postacie: po pierwsze, oznacza niebyt. Po drugie zaś, oznacza przerażający materialny byt trupa.

Kobieta-poetka to kobieta do kwadratu.

Miłość nie wyraża się w pragnieniu uprawiania seksu, lecz w pragnieniu wspólnego snu.

Zorza śmierci opromienia wszystko czarem nostalgii.

Życie jest krótkie i okazje, które przepuścimy, nie powrócą.

Tam, gdzie przemawia serce, nie wypada, aby rozum zgłaszał wątpliwości.

Popełniając natomiast samobójstwo, rzucamy szyderczo nasze życie Panu Bogu pod nogi. Samobójstwo to plunięcie Stwórcy w twarz.

W chwilach niedoli człowiek szuka pociechy w tym, że zespala swój smutek ze smutkiem innych.

Nigdy nie będziemy mogli z całą pewnością stwierdzić, na ile nasze stosunki z innymi ludźmi są wynikiem naszych uczuć, miłości, nienawiści, dobroci lub złości, a na ile są spowodowane stosunkiem sił pomiędzy nami a nimi.

Sen jest nie tylko komunikatem (ewentualnie zaszyfrowanym komunikatem), ale również aktywnością estetyczną, grą wyobraźni, która jest wartością sama w sobie. Sen jest dowodem na to, że fantazja, marzenie o czymś, co się nie wydarzyło, należy do najgłębszych potrzeb człowieka. I tu jest korzeń zdradliwego niebezpieczeństwa snów. Gdyby sen nie był piękny, można by o nim szybko zapomnieć.

Nie każda kobieta jest godna tego, by nazywać ją kobietą.

Czym jest piękno lub brzydota wobec miłości? Czym jest brzydka twarz wobec uczucia, w którego wielkości odzwierciedla się sam absolut?

Człowiek, którego wiedzie poczucie piękna, przemieni przypadkowy zbieg okoliczności w motyw, który już pozostanie w kompozycji jego życia.

Miłość jest tęsknotą po utraconej połowie nas samych.

Człowiek może być w pełni sobą tylko wtedy, gdy jest w pełni pośród innych ludzi.

Zdrada oznacza opuszczenie szeregu, aby pójść w nieznane.

Nostalgia jest cierpieniem spowodowanym niespełnionym pragnieniem powrotu.

Nie konieczność, ale przypadek ma w sobie czar. Jeśli miłość ma być miłością niezapomnianą, od pierwszej chwili muszą się ku niej zlatywać przypadki jak ptaki na ramiona świętego Franciszka z Asyżu.

Wystarczy tak mało, niedostrzegalny powiew wiatru, by sprawy lekko się przesunęły i to, za co jeszcze przed chwilą człowiek gotów był oddać życie, nagle ukazuje się jako pozbawiony treści bezsens.

Kochać kogoś z litości to znaczy nie kochać go naprawdę.

To. co odróżnia człowieka, który studiował, od samouka, to nie miara wiedzy, ale inny stopień witalności i pewności siebie.

Sensem życia jest bawić się życiem, a jeżeli życie jest zbyt leniwe, nie pozostaje nam nic innego jak dać mu lekkiego szturchańca.

Prywatność człowieka jest rzeczą świętą.

Powieść jest wymysłem ludzkiej iluzji, że możemy zrozumieć drugiego człowieka.

Dwoistość duszy i ciała zasłoniły terminy naukowe i możemy się z niej śmiać jak ze staromodnego przesądu.
Ale wystarczy, że człowiek zakocha się jak wariat, a jednocześnie musi słuchać burczenia swych kiszek, by jedność ciała i duszy, ta liryczna iluzja wieku nauki, rozpłynęła się natychmiast.

Kartoteki policyjne są często naszą jedyną przepustką do nieśmiertelności.