Przebaczyć - to nie znaczy zapomnieć - bo zapomnieć się nie da. To znaczy żyć dalej razem: podjąć wspólną drogę, choć już nie na tej samej zasadzie.

Nie ma pecha w twoim życiu, nie ma przypadku. Możesz zmarnować największe okazje - w ogóle ich nie dostrzec. A możesz drobne zamienić w największe wydarzenia - od ciebie to zależy. Przeszłymi latami zarobiłeś na to jak teraz postępujesz. I obecnie zarabiasz na to jak będziesz decydował za miesiąc, za rok.

Wzajemnie zasilamy się dobrem, wzajemnie przygaszamy się złem.

Przyzwyczaiłeś się już do siebie przez tyle lat. W rzeczywistości nie jesteś taki piękny, jaki widzisz siebie w lustrze, bo widzisz się fałszywie. Nie jesteś taki mądry, jak się oceniasz, bo oceniasz się fałszywie. Nie jesteś tak dobry, jak to sobie wyobrażasz, bo wyobrażasz sobie fałszywie. Nie jesteś taki uczciwy, jak o tym jesteś przekonany, bo jesteś przekonany fałszywie.

Bo tylko wtedy, gdy naprawdę wierzymy w Pana Boga, gdy On naprawdę wystarcza, stać nas na bezinteresowność.

Człowiek od zakochania powinien przejść do pokochania. To nie jest krok. To jest przepaść.

Całe życie musisz się przemieniać w takiego człowieka, jakim cię pomyślał Bóg.

Dawaj bezinteresownie, a zachowasz siebie całego.

Gdybyś był chrześcijaninem tylko w jednym procencie, to najważniejsza jest odpowiedź: Rośnie ten procent w tobie, czy maleje?

Jeżeli jest miejsce spotkania się nieba z ziemią, to wykłada się jednym słowem: bezinteresowność. To jest przejście z teorii do praktyki, wypróbowanie w życiu i sprawdzenie tego, co tkwi w naszej głębi, probierz naszej wiary w Boga. Tu możemy się przekonać, czy żyjemy dla Boga, czy na sprzedaż.

Wolność wymaga, żeby był uratowany człowiek obok mnie.

Światłem bądź. Bądź światłem, im większa ciemność wokół nas. Bądź światłem rozumu, światłem mądrości dla tych, którzy tracą drogę.
Światłem bądź. Bądź światłem, im bardziej zimno wokół nas. Bądź światłem miłości dla tych, którzy w rozpaczy i w zniechęceniu.
Na ile w Tobie darów Bożych. Choćby na mały ogarek, na ledwo tlejące światełko. A może jak pochodnia. Albo jak płonący stóg. Na ile Cię stać?

Na to, aby był dom, nie są najpotrzebniejsze rzeczy, ale najpotrzebniejszy jesteś ty i oni, i żebyście dla siebie mieli czas. Nie tylko na rozmowę. Nawet gdybyście ani słowa do siebie nie mówili. Najważniejsza jest wasza obecność, wasze obcowanie.

Twoja zawodowa praca. - To jest osiem godzin dziennie, najlepszych godzin w każdym dniu, najwartościowszego życia, najwartościowszego czasu twojego życia, którego nie wolno ci mylnie ustawić.

W każdym twoim dniu powinieneś w jakiejś formie świętować, bo nie jesteś maszyną do produkowania, nie jesteś automatem, który pracuje i odpoczywa, ale człowiekiem. A do tego potrzeba świętowania, aby twoja praca i twój odpoczynek były ożywione najgłębszymi ludzkimi motywacjami i intencjami.