Po prostu nie mogłem znieść nacisków pochodzących z mojej własnej sypialni.

Problemów Argentyny nie rozwiąże się na drodze wojny domowej i przemocy.

Jeśli nie mamy na to paragrafu, zrobimy to poza prawem i to w sposób gwałtowny.

Jeśli uznam, że moje poświęcenie było daremne, nie zawaham się ani przez chwilę i zrezygnuję z prezydentury na rzecz osoby, która będzie miała większą szansę na sukces.

Perónizm jest mistycyzmem.

Mussolini popełnił katastrofalne błędy. Ja mam nad nim tę przewagę, że mogę wyciągnąć z tego wnioski; będę podążał jego śladem, ale uniknę jego błędów.

Najskuteczniej działam w sercu chaosu; skoro panuje ład, sam stworzę zamieszanie.

Jestem żołnierzem i nie kierują mną osobiste ambicje. Zawsze nimi gardziłem.

A czego się po mnie spodziewaliście? Pewnie wolelibyście, żeby widywano mnie jak niektórych oficerów z aktorami.

Kiedy zbliżyła się do mnie była dziewczyną o skąpym wykształceniu, choć pracowitą i pełną szlachetnych uczuć. Zadałem sobie wiele trudu, aby ją nauczyć zasad zachowania. Należy na nią patrzeć jak na moje dzieło.

Moje przedsięwzięcie jest szlachetne i jasna moja dewiza, moją sprawą jest sprawa ludu, moim przewodnikiem ojczysty sztandar.

Wzywają nas, abyśmy zastosowali przemoc dla zapobieżenia wojnie domowej.

Potraktowałem swoje wejście do rządu jako patriotyczne poświęcenie. Jeśli jednak któregoś dnia stwierdzę, że naród nie jest ze mną w tym poświęceniu, nie zostanę na stanowisku ani dnia dłużej. [...] Skończyły się czasy, gdy wznoszono okrzyki na cześć Peróna, nadszedł czas gdy trzeba go bronić.

Jeśli nie uda nam się przeprowadzić rewolucji metodami pokojowymi, lud rozpęta krwawą rewolucję.

Każdy Argentyńczyk, jakkolwiek myśli i czuje, ma niezbywalne prawo do życia w pokoju i bezpieczeństwie. [...] Ktokolwiek pogwałci tę zasadę, niezależnie po której stronie się znajduje, będzie uznany za wroga publicznego i zwalczany.

W siłach zbrojnych każdy, od generała po prostego żołnierza, jest przygotowany do obrony suwerenności narodowej i przestrzegania porządku konstytucyjnego. Prędzej czy później wojsko dołączy do narodu, który oczekuje z otwartymi ramionami, tak jak oczekuje się brata powracającego do zjednoczonego domu wszystkich Argentyńczyków.

Demokracja używana była przez klasę panującą jako narzędzie ucisku biednych. Cały system opierał się na równości praw jednostki. Gdzie jednak panuje nierówność gospodarcza, tam równość wobec prawa jest pustą gadaniną.