Każdy nosi w sobie i zawiłość dziejów, i możliwą, a niespełnioną odmianę swego losu.

Każdy jest samotny i albo poddaje się temu nieubłaganemu prawu życia albo stara się je podważyć miłością i przyjażnią.

Do najpiękniejszych cnót człowieka należy zdolność przebaczania. Zemsta niszczy zarówno wroga, jak i nas samych, nas samych o tyle groźniej, że pustoszy naszą duszę, gdy wrogowi możemy odpłacić tylko szkodą cielesną. Przebaczenie nas pomnaża.

Literatura jest przeznaczona do zatrzymania czasu w jego niszczącym biegu.

W każdej duszy świat załamuje się w tysiąc tęcz nieporównanej świetności.

To straszne pomyśleć, że giną lasy, chwała i uroda ziemi, aby się zamienić w gazety i tysiące głupich publikacji, które pójdą na śmietnik i do kanałów.

Tylko wielkim jest dane mówić o sobie w ten sposób, jakby mówili o każdym i o wszystkich.

Poezja jest stara jak świat i skończy się dopiero z nim razem. Wynaleziono pług, aby zaspokoić głód chleba, i wynaleziono poezję, aby zaspokoić głód piękna.

Ludzie są jak liście, które wiatr jesienny strąca i po ziemi pozmiata, a wiosna przynosi nowe...

Nic tak nie orzeźwia, nie dodaje animuszu, jak kąpiel w czasie. Zawsze stosowałem tę chronoterapię i zalecałem ją swoim czytelnikom, wysyłając ich albo do dalekich uzdrowisk, odległych o tysiące lat, albo do bliższych, gdzie trwa kojący dzień wczorajszy.

Stare teksty nie poddają się gwałtownym zalotom, lubią być zdobywane długo i cierpliwie. Wtedy dopiero nagradzają tym, co w każdej miłości ma najwyższą cenę: wiernością.

Książki są jak ludzie, których wartości nie podobna poznać po stroju.

Książka jest prawdziwym symbolem pokoju, bardziej niż jakikolwiek z tych, który upragnionemu ideałowi towarzyszy w wyobraźni ludzkiej.