Polacy nie gęsi, swój język mają.

Kogo szczęście wyniesie niech się upaść boi.

Kto wszystkim straszen, wszystkich się bać musi.

Lepsza cnota w błocie, niż niecnota w złocie.

Rzyć w popiele, choć myśl w niebie.

Każdy dmie na wodę, gdy go ukrop sparzy.

Młodość jako siano więdnie.

Choremu i od zdrowych potraw brzuch się nadmie.

Jaka choroba, takiego jej lekarza potrzeba.

Jaka robota, taka zapłata.

Jako więc kto sieje, tak też żniwo bywa.

Poleruje się cnota przy kłopocie.

Cóż po sześciu misach, gdy na jednej dosyć.