Snucie opowieści jest sztuką, samo pisanie rzemiosłem.

Nosisz przeszłość w sobie, ciągniesz ją za sobą na grubym, niezniszczalnym łańcuchu bez względu na to, jak daleko w przyszłość patrzysz. Przez długi czas możesz ją ignorować, ale nie możesz od niej uciec.

Czasem można zajść daleko, idąc w ślady kogoś, kto wie, dokąd zmierza.

Życie rzadko daje nam możliwość wyboru między prawdą a fałszem, bez wszystkich odcieni szarości między nimi.

Tutaj magia unosi się w powietrzu, może czule objąć lub zagrozić. Tutaj wróżki knują intrygi lub tańczą na skałach, a czarownice rzucają dobre lub złe zaklęcia.

Nie można sprzeciwiać się przeznaczeniu, nie da się złamać zaklęcia.

Świat to wielkie płótno, na którym namalowano piękno. Wystarczy tylko uważnie patrzeć.

Sprawiedliwość nie zawsze ma czyste ręce.

Kobiety, pomyślał, zawsze były potężnymi i tajemniczymi istotami, nawet jeśli nie znały sztuki magicznej. Dodaj czary, a mężczyzna nie ma szans.

Optymista nigdy nie widzi buta, dopóki nie dostanie kopa w jaja.

Kiedy nie można o kimś powiedzieć niczego dobrego, lepiej trzymać gębę na kłódkę.

I znów we śnie powędrował po osnutych chłodnymi i cichymi mgłami zielonych wzgórzach, które ciągnęły się po horyzont. I czuł ów czarodziejski zapach kobiety.