Jedyna walka toczy się w ciemnościach. Zwycięstwo odnosi się zawsze na ich skraju.

Człowiek potrafi uczynić i to, czego nie zdoła ogarnąć jego wyobraźnia. Jego czoło przecina galaktykę absurdu.

Rodzimy się wśród ludzi, umieramy niepocieszeni wśród bogów.

Trzeba umieścić się na zewnątrz siebie, na granicy łez i w orbicie głodowych klęsk, jeżeli oczekujemy jakiejś rzeczy niezwykłej, dokonującej się tylko u nas.

Poezja skradnie mi moją śmierć.

Wiersz jest spełnioną miłością pragnienia, które pozostaje pragnieniem.

Mamy w sobie ogromne obszary, przez które nigdy nie zdołamy przebrnąć.

Nie można zacząć wiersza bez odrobiny mylnego sądu o sobie i świecie, źdźbła niewinności w pierwszych słowach.

Skoro zamieszkujemy błyskawicę, jest ona sercem wieczności.

Walka z barbarzyńskim okrucieństwem, niestety, to zamysł skrzydlatej mrówki.