Jestem zbyt biedny, żeby mieć prawo płakać. Nie mam prawa do luksusu wyrażania bólu. Moje łzy nie mają prawa bytu. Nie mają prawa się pokazywać. Dlatego udaję, że nie cierpię, blefuję. Zamykam śluzy mojego serca, zbiorniki moich łez. Walczę o to, żeby nie płakać. Kłuje mnie w nosie, chwyta za gardło i dusi w piersiach. Ale działa.

Żyję dalej w strachu przed strachem. Strach czai się w dzień, aby wyskoczyć w nocy.

Wewnątrz mnie świat wali się w gruzy. Obserwuję, słucham, czekam. Każda mijająca sekunda, minuta, godzina, dzień są dla mnie niezrozumiałe. Fosa moich lęków powiększa się jak dziura, która przyprawia mnie o zawrót głowy, której nie sposób zasypać.

Jeśli chcę przeżyć, muszę zamknąć za sobą przeszłość.

Moje marzenie o miłości obraca się w gruzy, tak jak ściany hangaru, z którego zostają tylko zwęglone szczątki, czarne i wykręcone blachy, popioły, które strażacy jeszcze polewają.

Żeby być mężczyzną trzeba mieć jaja. Żeby być człowiekiem miłości, trzeba mieć jeszcze większe.

Aby przebaczyć, trzeba pamiętać. Nie chować swojej rany, nie zagrzebywać jej, ale raczej wystawić ją na światło dzienne. Ukryte rany infekują się i wydzielają truciznę. Trzeba tę ranę oglądać, opatrywać, by stała się źródłem życia. Daję świadectwo, że nie ma ran, których nie można zabliźnić miłością.

Rzygam łzami prosto z serca. [...] Aż trzęsę się z nieszczęścia.

Kiedy widzisz, czego nie możesz przeżyć i posiadać, niepostrzeżenie zaczyna przebijać gorycz.

Bez przerwy uderzam o bolesną pamięć.

Kochanie siebie jest rzeczą najtrudniejszą.

Człowiek może wstrząsnąć swoim życiem na dobre i złe.