Czuję się jak żeglarz zabłąkany na obcym morzu bez mapy i busoli.

Ból nie jest jeszcze śmiercią – przemknęło przez gasnącą świadomość człowieka. Śmierć nie boli. To straszliwe dławienie to życie, męka życia, ostatni cios jaki zadać zdoła.

Największy bodaj urok włóczęgowskiego życia stanowi zupełny brak monotonii.

Celem ich było pospolite życie, głuche i ciemne jak grób i grób też tkwił na końcu tej drogi.