Miłość… Kiedyś to słowo znaczyło dla mnie tak wiele.
Było świętością, której nikt nie był w stanie zburzyć.
Było tym, co pomagało mi góry przenosić,
Tym, co pomimo wielu przeszkód napędzało mnie do życia.
Nie zdawałam sobie sprawy z tego, ile potrafię znieść,
ile zmienić i z tego, ile siły do walki daje mi to uczucie…
Nigdy nie spotkało mnie nic lepszego. Nic, co dawało by mi tyle szczęścia i równocześnie pozwalało czuć się tak wyjątkową, tą jedyną...
Myślałam, że tak będzie zawsze, że skoro dwoje ludzie kocha tak mocno, to nic nie jest w stanie ich rozdzielić… Myliłam się…
Wystarczyło tak niewiele… Łzy, pustka, obojętność… Nigdy nie zapomnę tych wspólnie spędzonych chwil. Tych wspomnień, które wywołują uśmiech na twarzy
Tego spojrzenia i tych ramion, w które tak uwielbiałam się tulić. To wszystko było takie realne, na wyciągnięcie ręki… Ten sen mógł się nigdy nie skończyć… Wystarczyło więcej rozsądku, pokory i zrozumienia. Tymczasem czar prysł niczym bańka mydlana… Już nic nie ma… Zostało tylko krwawiące serce i myśl, że mogło nam się udać...