Wiersze

• Żuraw i czapla
  Jan Brzechwa
  Przykro było żurawiowi,
  Że samotnie ryby łowi.
  Patrzy - czapla na wysepce
  Wdziecznie z błota wodę chłepce.
  Rzecze do niej zachwycony:
  `Piękna czaplo, szukam żony,
  Będę kochał ciebie, wierz mi,
  Więc czym prędzej się pobierzmy.`
  Czapla piórka swe poprawia:
  `Nie chcę męża mieć żurawia!`
  Poszedł żuraw obrażony.
  `Trudno. Będę żył bez żony.`
  A już czapla myśli sobie:
  `Czy właściwie dobrze robię?
  Skoro żuraw tak namawia,
  Chyba wyjdę za żurawia!`
  Pomyslała, poczłapała,
  Do żurawia zapukała.
  Żuraw łykał żurawinę,
  Więc miał bardzo kwaśną minę.
  `Przyszłam spełnić twe życzenie.`
  `Teraz ja się nie ożenię,
  Niepotrzebnie pani papla,
  Żegnam panią, pani czapla!`
  Poszła czapla obrażona.
  Żuraw myśli: `Co za żona!
  Chyba pójdę i przeproszę...`
  Włożył czapke, wdział kalosze,
  I do czapli znowu puka.
  `Czego pan tu u mnie szuka?`
  `Chcę się żenić.` `Pan na męża?
  Po co pan się nadweręża?
  Szkoda było pańskiej drogi,
  Drogi panie laskonogi!`
  Poszedł żuraw obrażony,
  `Trudno. Będę żył bez żony.`
  A już czapla myśli: `Szkoda,
  Wszak nie jestem taka młoda,
  Żuraw prośby wciąż ponawia,
  Chyba wyjdę za żurawia!`
  W piękne piórka się przybrała,
  Do żurawia poczłapała.
  Tak już chodzą lata długie,
  Jedno chce - to nie chce drugie,
  Chodzą wciąż tą samą drogą,
  Ale pobrać się nie mogą.