Wiersze

• Śmierć pospolita
  Zbigniew Herbert
  Tadeuszowi Żebrowskiemu
   
  czym była naprzód nasza śmierć:
  bezradne białe mrówcze jaje
  zgubione w lesie młodym lesie
  pod dębem płuc przy jamie serca
  przez które potok rwie i huczy
  i bije źródło – piją usta
   
  małe bezważkie białe płynie
  do środka pada na dno piersi
  wewnętrzny dotyk cofa czułki
  gaśnie latarka świadomości
  wzrok się odwraca i słuch głuchnie
   
  niesiesz mi w palcach prześwietlonych
  świecę miłości płacze wosk
  sztywnieje płomień gdy pod skórę
  świeca zanurza się jak nóż
  i bije w żebra ślepy dziób
  by nieśmiertelność dać na moment
   
  jeśli odwrócisz wzrok od szafy
  od lustra świecy śpiącej głowy
  i naprowadzisz na aortę
  zobaczysz pracę na dnie serca
  małe bezważkie białe teraz
  rozrywa kokon i jest pszczoła
   
  znam dobrze dotyk sześciu nóg
  gdy wspina się po miód i znam
  ukłucie nagłe kiedy śpi
  i marzy jej się inny kwiat
  niż lepki kwiat na żył łodydze
   
  nie los nie piorun ale owad
  dosięgnie jak sosnową igłę
  poniesie w szczypcach chitynowych
  - ul serca pusty