Wiersze

• "Gra"
  Charles Baudelaire
  W wypłowiałych fotelach stare kurtyzany,
  O twarzach żółtobladych, oczach z porcelany,
  Mizdrzące się a wstrętne i za każdym ruchem
  Głośne swoich klejnotów podzwanianiem głuchem;
  
  Wokół stołów zielonych tajemnicze larwy,
  Twarze bez ust, a usta bez krwi i bez barwy,
  I palce, które żądza skurczyła szalona,
  Czepiające się chciwie kiesy albo łona;
  
  Rzędy bladych zwierciadeł pod brudnym sklepieniem,
  Mury pokratkowane jasnością i cieniem,
  I lampy rzucające mdły swój blask dokoła
  Na schylone i mroczne samotników czoła -
  
  Oto obraz żałobny, co w noc jedną ciemną
  Swoje smutne kontury roztoczył przede mną.
  - Ach! I siebie-m tam ujrzał, w tym kole niemiłem!
  Dumałem, dłońmi wsparłszy skroń - i zazdrościłem.
  
  Zazdrościłem grającym żądzy pełnej grzechu,
  Bezzębnym zalotnicom fałszywego śmiechu,
  A wszystkim spokojności, z jaką, kupców wzorem,
  Frymarczyli urodą, sercem i honorem...
  
  Ale nagle mię żałość zdjęła nad człowiekiem,
  Co duszę swoją czyni brudnych szaleństw ściekiem,
  I co, biegnąc przez życie z twarzą krwią ociekłą,
  Nad śmierć przekłada nędzę, a nad nicość - piekło!
  
                                                 
                                                                                  przeł. Wiktor Gomulicki