Wiersze

• KATALOG
  Rafał Wojaczek
  Najpierw róża, co różą żadnego nie jest ogrodu
  - do którego nie wiedzie nawet boczne wejście.
  Dalej, bezkrwista jak leukemia jest
  krew- i życie, które spóźnia się na śmierć.
  
  I głos, co języka nie ma wspólnego z mową.
  Usta, na zawsze niepewne swoich warg,
  na których nigdy nie usiądzie nawet
  płatek cienia, kryjomy pocałunek dnia.
  
  -Czasem o rzęsę zaczepi się ćma
  -matka zmarła- i zaraz w ognisko oka spadnie.
  
  I jeszcze ptak, co nigdy do nieba nie doleci
  bo nie ma ziemi, z której mógłby wzlecieć.
  I głód, co już nie zazna żadnego owocu
  I w dłoni ziarenko, co jest mogiłą owocu