Wiersze

• Pejzaż paryski
  Gabriel Leon Kamiński
  Słońce pod koniec dnia kruche jak mydlana bańka
  między przęsłami wieży eiffla podobne jest
  do drabiny jakubowej. Wspinam się po nim
  na sam szczyt montparnasse. Mrużę oczy
  przed odłamkami pere-lachaise niczym kot
  przebiegając pod murem ogrodu luksemburskiego.
  Za plecami mam lasek buloński, łuk triumfalny
  i chłodny strumień samochodów, wspinający się
  na sam szczyt pustego o tej porze nieba.
  
  Płótna modiglianiego ciężkie od kolorów stygnącego dnia
  przecinają sekwanę na pół
  tuż przy bulwarze sewastopolskim.
  Bukiniści schodzą do wnętrze przepastnych kufrów
  powtarzając na pamięć „A rebours” Huysmans’a.
  Hiob usunął z paryskich kanałów pamięć. Teraz
  młodzi żołnierze wstydząc się swoich ran
  wracają pojedynczo chyłkiem z linii maginota.
  Skrępowani wyrzutami sumienia, ukradkiem
  poprawiają zadania domowe z nieśmiertelności.
  
  Apollinaire z obandażowaną głową, notuje
  chaotycznie na kawałku ligniny ostatnie „kaligramy”.
  Śluzy i zwodzone mosty uniesione dyskretnie
  przepuszczają o tej porze splecione ze sobą
  ciała kochanków.