Wiersze

• Dziewczyna i drzewo
  Jiří Orten
  Dziewczyna i drzewo 
  
  
  
  Co broni dziewczynie, by sobie zerwała
  zielone ulęgałki?
  Kiedy chce zrywać przałki,
  co tak przeszkadza, w czas jej sięga?
  W wielkiej równinie ona się zalęgła.
   
  Wiatr ją porywa ku smukłemu drzewu,
  wiatr ją ma.
  Otuli ją w snach
  dym z dalekich kominów, jego czarne moce.
  A ona się wzdraga zerwać owoce.
   
  Rękoma się rozgałęzia, w bez miary tęsknocie
  pierś swą oddaje gruszkom.
  W równinie rdzawoduszno.
  To pochyłe drzewo w siebie ją przyjmuje.
  I ono wokół się osnuje.
   
  Szorstko ją ściska, do korony włosów
  pętlę jej szykuje.
  Wątłym gardłem chce ją zmienić.
  Ach nie, ma nadziejo, ach nie, to nie jest tuja!
  Dziewczyna i młode drzewo. Paleta jesieni.
  
  
  Do ciebie, o drzewo, przybiegłam, czekałam,
  że całą weźmiesz mnie sobie.
  Patrz, gdy przyjdzie godzina
  będę lekka jak dym, co niebo żłobi,
  a potem znów znika. Równa równina.
   
  Gałąź się nachyliła. Coś jej strasznie ciąży.
  Coś ją chce złamać,
  lecz nie owoców brzemię dojrzewania.
  Gdy zwolna idę, delikatnie w oczy spływa
  jakieś kiwanie. I kiwa się, kiwa, kiwa.
  -tłum. T. M. Larczyński-
  
  
  
  
  Dívka a strom
   
   
  Co brání dívce, aby utrhla si
  zelená pláňata,
  čím je to zajata,
  co ji to ruší při trhání?
  Je sama na veliké pláni.
   
  Vítr ji tiskne ke štíhlému stromu,
  vítr ji má.
  A dým, jenž zadýmá
  z dalekých komínů, ji zahaliti chce.
  Ona však zdráhá se utrhnout ovoce.
   
  Rukama větví se a v nekonečné touze
  hruď plodům nabízí.
  Planina plná rzi.
  A nakloněný strom ji k sobě přijímá.
  I on, i on ji má.
   
  Drsně ji stiská, do koruny vlasů
  jí smyčku zaplétá.
  Útlým hrdlem ji přitahuje.
  Ach ne, má naděje, ach ne, to není túje!
  Dívka a mladý strom. Podzimní paleta.
  K tobě jsem přiběhla, strome, a čekala jsem,
  že celou vezmeš si mě.
  Viď, nejsem těžké břímě.
  Jsem lehká jako dým, jak dým, jenž zadýmá
  a potom zmizí zase. Planá planina.
   
  Vétev se sklonila. Cosi ji strašně tíží.
  Cosi ji zlomit chce,
  ale ne dozrání, ale ne ovoce.
  Když zvolna přicházím, v očích mi jemně splývá
  jakési kývání. A kývá, kývá, kývá.