Wiersze

• Znikomek
  Bolesław Leśmian
   
   
  W cienistym istnień bezładzie Znikomek błąka się skocznie.
  Jedno ma oko błękitne, a drugie – piwne, więc raczej
  Nie widzi świata tak samo, lecz każdym okiem – inaczej –
  I nie wie, który z tych światów jest rzeczywisty – zaocznie?
   
  Dwie dusze tai w swej piersi: jedna po niebie się włóczy –
  Druga – na ziemi marnieje. Dwie naraz kocha dziewczyny:
  Ta czarna – snu wieczystego na pamięć barwie się uczy –
  Ta jasna – całun powiewny tka dla umarłej doliny.
   
  Którąż z nich kocha naprawdę? Złe ścieżki! – Głębokie wody! –
  Urwiska! – Nawoływania! – I znikąd żadnej pomocy! –
  I powikłane od leku, w mrok pierzchające ogrody! –
  A w dłoniach – nadmiar istnienia, a w oczach – okruchy nocy!
   
  I mgła na ustach dziewczyny, rumianych marzeń rozgrzewką –
  A kwiaty wzajem się widzą – a zgony wzajem się tłumią! –
  Znikomek spożył kęs nieba i mięsza złotą mątewką
  Cień własny z cieniem brzóz kilku. A brzozy śnią się i szumią.