Wiersze

• Josif Brodski
  Josif Brodski
  Josif Brodski
  
  ***
  
  Zawsze twierdziłem że los to zły kawał
  Że po co ryba jeżeli jest kawior
  Że z wszystkich stylów ostanie się gotyk
  Bo stercząc nie naraża na kłujący dotyk
  Siedzę przy oknie glony za nim mokną
  Kochałem ludzi niewielu lecz mocno
  
  Sądziłem że od lasu większe jest polano
  Że po co całe dziewczę jeśli jest kolano
  Że zaprószone pyłem z podkopów historii
  Oko Rosji odpocznie na cyplach Estonii
  Siedzę przy oknie umyłem naczynia
  Szczęście już się skończyło nic się nie zaczyna
  
  Sądziłem że w żarówce widać męki płócien
  Że akt miłosny winien stworzyć własną mowę
  Że wbrew Euklidesowi gdy coś zwężę w stożek
  Nie tyle z tego zero ile chronos stworzę
  Siedzę przy oknie wspominam dni młode
  To się uśmiechnę to znów splunę na podłogę
  
  Pisałem że liść każdy to pączka zniszczenie
  Że w niewłaściwą glebę upadłszy nasienie
  Nie puszcza pędów toteż łąka czy polana
  Świadczy że się przyrodzie zdarzył grzech Onana
  Siedzę przy oknie zaciskając wargi
  Cień mój towarzysz na ścianie się garbi
  
  Pieśni mojej motywu brakowało
  Ale nie na chór jest pisana nie dziwię się wcale
  Że mi w nagrodę za takie podarki
  Nikt swoich nóżek nie kładzie na barki
  Siedzę przy oknie morze stary raptus
  Grzmi za storami i za świstem wiatru
  
  Znając nasze dość niskogatunkowe czasy
  Przybijam dumny stempel towar drugiej klasy
  Na swe najlepsze myśli i niech jutro młode
  Przyjmie te doświadczenia z walk o każdy oddech
  Siedzę w ciemności i nie gorsza pewno
  Ciemność w pokoju niż ciemność na zewnątrz
  
  
  Tłumaczenie: Stanisław Barańczak