Wiersze

• Juliuszowi Mien
  Adam Asnyk
  Omdlały rącze fantazji loty,
  Już na szczęśliwe wyspy nie płynie,
  Aby odnowić ludziom wiek złoty
  W czarów krainie.
  
  Dzisiaj myśl ludzka schodzi pod ziemię,
  Z trudem kamienne żłobi koryto,
  By wydrzeć mocy, która tam drzemie.
  Zdobycz ukrytą.
  
  Przygasło dumnych pragnień zarzewie,
  Sny bohaterstwa, marzenia chwały;
  Wielkie natchnienia w życiu i śpiewie
  Z wolna przebrzmiały.
  
  Dziś ludzkość trwożnie patrzy przed siebie,
  Szukając nowej gwiazdy przewodniej,
  I o codziennym rozmyśla chlebie
  Dla tych, co głodni!
  
  Żal nam stubarwnej tęczy, co blednie,
  Cudownych marzeń, co blask swój tracą -
  Lecz ludzie muszą prawdy powszednie
  Zdobywać pracą.
  
  Żal nam poezji w pieśni i czynach
  I bohaterów żal nam pochodu -
  Lecz ludzkość musi myśleć o synach
  Ginących z głodu.
  
  
  Adam Asnyk