Wiersze

• Żale przechodnia
  Adam Waży
  O piątej po południu w kapeluszu od czoła
  ociężały w jesiennym paltocie
  posuwam się wśród ludzi i zgrzytu żelaza
  wspominając życzliwe hałasy
  świerszczyki oszalałe w parny wieczór na wsi
  syczące piany Bałtyku o świcie
  wesołe ?miechy za drzwiami
  Lubiłem tłuste blondynki
  a jeżli szło o suknię to aksamit
  a jeśli szło o kolor to niebieski
  Miałem gust pospolity i co za tym idzie
  dobre zadatki na powieściopisarza
  Wystarczyło mi jedno zdanie z ust nieznajomego
  a widziałem go bardzo wyraźnie
  jakbym przeszedł z nim wojnę głód i grał z nim w karty
  Znam gorycz doświadczenia z którego nic nie wynika
  przepych jesieni w parkach ironię przyrody
  we śnie widuję ?wiat podobny ale brzydszy
  miasto o wąskich bramach wydłużonych oknach
  Symbole nic mi po nich niewiele rozumiem
  Jest jeszcze inny świat socjologicznych próbek
  gdzie jestem obliczany w dziesiątkach tysięcy
  i w każdym autobusie spotykam sobowtóra
  Cokolwiek powiem może powiedzieć kto inny
  Jestem jak radio gadam wieloma glosami
  jastem próżnią przez którą przebiegają fale
  Może jestem czymś więcej ale nie mam okazji.