Wiersze

• Wczesne godziny
  Adam Zagajewski
  Wczesne godziny przedpołudnia; jeszcze nie piszesz
  (nie próbujesz pisać, raczej), tylko leniwie czytasz.
  Wszystko jest nieruchome, spokojne, pełne, tak
  jakby to był prezent ofiarowany przez muzę powolności,
  
  jak dawniej, w dzieciństwie, na wakacjach, kiedy długo
  studiowało się kolorowa mapę przed wycieczką, mapę,
  która obiecywała tak wiele, głębokie stawy w lesie
  jak świecące oczy motyli, górskie łąki tonące w ostrej trawie;
  
  albo moment przed zaśnięciem, kiedy jeszcze nie ma snów,
  ale już wyczuwa się ich nadchodzenie z różnych stron świata,
  ich marsz, pielgrzymkę, ich czuwanie przy łożu chorego
  (chorego na jawę), i ożywienie wśród średniowiecznych figur
  
  skurczonych w wiecznym bezruchu nad katedrą;
  wczesne godziny przedpołudnia, cisza
  - jeszcze nie piszesz,
  jeszcze rozumiesz tak wiele.
  Zbliża się radość.