Wiersze

• Maska
  Charles Baudelaire
  Maska
  Posąg alegoryczny w guście Odrodzenia
  Ernestowi Christophe - rzeźbiarzowi
  Oto bezcenne wdzięku florenckiego tchnienie.
  W falowaniu wypukłych mięśni tego ciała
  Dwóch sióstr, Mocy i Gracji mamy objawienie.
  Postać kobiety owej iście doskonała,
  Delikatna, a silna tak nie do pojęcia,
  W pysznym łożu królować stworzona została,
  Arcykapłana noce umilać lub księcia.
  
  Spójrz: w mądry a rozkoszny uśmiech się odziała
  Próżność. Jak umie nosić ten swój płaszcz ekstazy!
  Czy widzisz to zwodnicze, omdlałe i drwiące
  Spojrzenie, tę twarz dziecka w obramieniu z gazy,
  Wszystkie rysy, tak chórem zwycięskim mówiące:
  "Oto Rozkosz mnie wzywa, Miłość z wieńcem czeka!"
  Istotę tak dostojną majestatem czoła
  Jakimże wdzięk powabem dziwnym przyobleka!
  Zbliżmy się i obejdźmy to piękno dokoła.
  
  O, bluźnierstwo artysty! O, dziwo! Niestety!
  Toż u góry się kończy jak potwór dwugłowy
  Wróżący pełnię szczęścia boski tors kobiety!
  
  Lecz nie! To tylko maska, sztuki podstęp nowy -
  Ta twarz, co wyszukanym uśmiechem porywa.
  Oto ściągnięte bólem straszliwym oblicze,
  Oto prawdziwa głowa i oto twarz żywa
  Za rysy tamtej maski kryje się zwodnicze.
  Biedna wielka Piękności! Łkanie piersi twojej
  W moje zbolałe serce ciężkie fale toczy.
  Twe kłamstwo mnie upaja, duszę moją poi
  Rzeka, którą spod Bólu tryskają twe oczy!
  
  Lecz czemuż ona płacze, piękność doskonała,
  Która by rodzaj ludzki, do swych stóp rzuciła?
  Jakiż srogi ból drąży głąb atletki ciała?
  
  Ona płacze, szalona... Tak! ponieważ żyła!
  Płacze, bo jeszcze żyje, ale najobficiej
  Łzy wyciska z jej oczu i drżenie w niej budzi
  To, że jutro, niestety, znów ją czeka życie!
  Jutro, pojutrze, co dzień - tak, jak i nas, ludzi!
  tłum. Jan Opęchowski