Wiersze

• Rozmowa z historią
  Władysław Broniewski
  Mistrzyni życia, Historio,
  zachciewa ci się psich figlów:
  zza kraty podgląda Orion,
  jak siedzimy razem na kiblu.
  
  Opowiadasz mi stare kawały
  i uśmiechasz się, na wpół drwiąca,
  i tak kiblujemy pomału -
  ty od wieków, ja od miesiąca.
  
  O Nieśmiertelna, skądże
  ta skłonność do paradoksów,
  i powiedz mi - czy to mądrze
  całemu światu krew popsuć?
  
  Bo skoro na całym świecie,
  jak nie wojna, to stan wojenny -
  Historio, powiedz mi przecie:
  po diabła tu kiblujemy?
  
  Rewolucyjny poeta
  ma zginąć w tym mamrze sowieckim?!
  Historio, przecież to nietakt,
  ktoś z nas po prostu jest dzieckiem!
  
  Wiec wstydź się, sędziwa damo,
  i wypuść z Zamarstynowa...
  (Na kryminał zaraz za bramą
  zasłużymy sobie od nowa).