Wiersze

• Sonet 6
  William Shakespeare
  Zaledwie słońce zmyło z lic poranka
  Rosę i stado w gaj weszło za cieniem,
  A już Cytera, szukając kochanka,
  Na Adonisa czeka z utęsknieniem
  Pod wierzbą ponad strumieniem rosnącą,
  Tam gdzie Adonis dumne czoło chłodzi:
  Dzień był gorący, lecz ona gorąca
  Jest jeszcze bardziej, gdyż on nie nadchodzi.
  Lecz oto nadszedł, porzuca strój cały
  I nagi na brzeg zielony wstępuje;
  Choć słońce ziemi rzuca wzrok wspaniały,
  Królowa bystrzej się w chłopca wpatruje.
       On w wodę skoczył, dojrzawszy ją okiem;
       "Jowiszu", rzekła, "daj mi być potokiem!"