Wiersze

• Do chorego
  Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
  Idź na śmietnik, odpocznij wśród zgniłej kapusty,
  weź w rękę ciemne jabłko w szarobiałe pryszcze,
  przypatrz się starej kości wyżartej i pustej,
  do której smętek usta przykłada i świszcze.
  
  Daj się deszczom rozkwasić, rozebrać na części,
  listopadową pracą, wśród spleśniałych cytryn.
  Pies przyjdzie cię obwąchać, bo nie masz już pięści --
  zgniłą gazetę z reki wiatr wyrwie ci chytry.
  
  Twoje łóżko w lecznicy, gdzie ległeś ochoczo,
  to bagno, w które wlany, bezsilnie się babrzesz.
  A śniło ci się pole, gdzie się rosy toczą,
  jak termometr rozbity na maku i chabrze!
  
  Małe serca wiewiórek chodzą jak zegarki,
  w najbezpieczniejszym temie słodkiego allegra.
  Dlaczego serce twoje puka jak telegraf,
  a życie w tobie słabym pali się ogarkiem?
  
  Wspomnij na siłę dębu, na rycerskość ostu,
  na czyste oczy sarny, na zdrową malinę -- -- --
  A przecież świat jest w tobie! Coraminę odsuń!
  Pis chrapie pod twym łóżkiem - wypluj adalinę!
  
  Nie wstyd ci, gdy, bezsilny, przyjmujesz wizyty,
  gdy chodzą wkoło ciebie jak wokoło jaja,
  kiedy - radża szpitalny - blady i umyty,
  leżysz, a dłoń kobieca w bańki cię przystraja?
  
  Nie wiesz, że tylko duma potrafi uleczyć,
  i chcesz ziółek wykrztuśnych, i ruszyć się nie śmiesz,
  więc gałganiarz haczykiem poszturcha cię w plecy
  i użali się ciebie zadumany śmietnik.
  
  Albo wstawaj i okno otwieraj na rozścież!
  Pielęgniarkę chwyć w uścisk, by z krzykiem uciekła.
  Lekarstwo, cenne kłamstwo, wylej, tup i złość się,
  niech chlupnie w kącie flaszka gumowa i ciepła!
  
  Tyś maszyną, lecz również i jej mechanikiem -
  - Pchnij go więc do roboty, niech zakasze ręce,
  i niech naprawia kluczem, dłutem i pilnikiem -
  a ty wypręż ramiona - żyj i nie grzesz więcej!