Wiersze

• Ryby, żaby i raki
  Jan Brzechwa
  Ryby, żaby i raki
  Raz wpadły na pomysł taki,
  Żeby opuścić staw, siąść pod drzewem
  I zacząć zarabiać śpiewem.
  No, ale cóż, kiedy ryby
  Śpiewały tylko na niby,
  Żaby
  Na aby-aby,
  A rak
  Byle jak.
  
  Karp wydął żałośnie skrzele:
  "Słuchajcie mnie przyjaciele,
  Mam sposób zupełnie prosty -
  Zacznijmy budować mosty!"
  No, ale cóż, kiedy ryby
  Budowały tylko na niby,
  Żaby
  Na aby-aby,
  A rak
  Byle jak.
  
  Rak tedy rzecze: "Rodacy,
  Musimy się wziąć do pracy,
  Mam pomysł zupełnie nowy -
  Zacznijmy kuć podkowy!"
  No, ale cóż, kiedy ryby
  Kuły tylko na niby,
  Żaby
  Na aby-aby,
  A rak
  Byle jak.
  
  Odezwie się więc ropucha:
  "Straszna u nas posucha,
  Coś zróbmy, coś zaróbmy,
  Trochę żywności kupmy!
  Jest sposób, ja wam mówię,
  Zacznijmy szyć obuwie!"
  No, ale cóż, kiedy ryby
  Szyły tylko na niby,
  Żaby
  Na aby-aby,
  A rak
  Byle jak.
  
  Lin wreszcie tak powiada:
  "Czeka nas tu zagłada,
  Opuściliśmy staw przeciw prawu -
  Musimy wrócić do stawu."
  I poszły. Lecz na ich szkodę
  Ludzie spuścili wodę.
  Ryby w płacz, reszta też, lecz czy łzami
  Zapełni się staw? Zważcie sami,
  Zwłaszcza że przecież ryby
  Płakały tylko na niby,
  Żaby
  Na aby-aby,
  A rak
  Byle jak.