Wiersze

• Atlantyda
  Wystan Hugh Auden
  Uparłszy się, że popłyniesz
  Przez morze ku Atlantydzie
  Odkrywasz, że w tamte strony
  Co można było przewidzieć
  Statek Wariatów jedynie
  Kursuje, gdyż silne cyklony
  Przewiduje prognoza na sezon;
  Musisz więc cały swój rezon
  Wysilić na burdy i bzdury,
  Aż dzięki nim może ujdziesz
  Za jednego z Chłopaków, który
  Też lubuje się w bibie i bujdzie.
  
  Jeśli sztormy rzecz tam dość zwykła
  Cały długi tydzień na cumie
  Będą trzymać cię w jakiejś Ionii
  (Starym porcie), niech ci się nasunie
  Pomysł, aby pogadać na przykład
  Z kimś niegłupim z miejscowym uczonym,
  Który dowiódł, że Atlantyd nie ma;
  Zgłębiaj logikę tych jego mniemań,
  Ale zważ: pod subtelnym dowodem
  Żal się kryje, prosty i bezbrzeżny;
  Tak przyswoisz sobie metodę
  Nieufania temu, w co się wierzy.
  
  Jeśli potem wiatr cię pchnie ku brzegom
  Najeżonej przylądkami Tracji,
  Gdzie przez całą noc przedstawiciele
  Jakiejś nagiej barbarzyńskiej rasy
  Skaczą jak w amoku do schrypłego
  Wtóru konchy, grzmiąc w gong i czynele
  Na to dzikie, skaliste pustkowie
  Wstąp, zrzuć odzież i tańcz też, albowiem
  Celu swej podróży nie osiągniesz,
  Jeśli przedtem ci się nie wyda,
  Że potrafisz doszczętnie zapomnieć,
  Iż istnieje gdzieś Atlantyda.
  
  Jeśli trafisz po pewnym czasie
  Tam, gdzie Korynt albo Kartagina
  Nowych uciech szuka co minuta,
  Przyłącz się; a gdy w barze dziewczyna
  Powie, burząc ci włosy: "Głuptasie,
  Atlantyda jest właśnie tutaj",
  Daj jej mówić i słuchaj z uwagą
  Historii jej życia; bo jaką
  Masz gwarancję, że rozpoznasz jutro
  Atlantydę w prawdziwej postaci,
  Jeśli dziś nie zapoznasz się z butną
  Armią jej tandetnych imitacji?
  
  W końcu jednak przybijesz załóżmy
  Do tak długo szukanego brzegu
  I rozpoczniesz wędrówkę w głąb wyspy,
  Przez obdarte lasy, zwały śniegu,
  Mroźne tundry, gdzie błądzi podróżny;
  Jeśli wtedy staniesz, w oczywisty
  Sposób sam, opuszczony przez wszystko,
  Mając za jedyne towarzystwo
  Lód, głaz, ciszę, powietrze o, wspomnij
  Wielkich zmarłych i uczcij Opatrzność
  Za swój los wojażersko-bezdomny,
  Dialektyczność jego i dziwaczność.
  
  I człap dalej, chwiejnie, lecz rad z łaski;
  A gdy nawet wreszcie na przełęczy
  Już ostatniej któregoś dnia staniesz
  I, padając z nóg tak cię przemęczy
  Marsz w jarzące się w dolinie blaski
  Atlantydy zejść nie będziesz w stanie,
  Mimo wszystko bądź dumny chociażby
  Z faktu, że, ostatecznie, nie każdy
  To osiągnął: olśnionym oczom
  Nagle udostępnione zjawienie
  Atlantydy; wdzięczny, możesz spocząć:
  Zobaczyłeś swe własne zbawienie.
  
  Wszystkim mniejszym, domowym bogom
  Zbierze się na płacz, lecz ty wypowiedz
  Pożegnanie, postoju poniechaj,
  Wypłyń w morze, niezłomny wędrowiec;
  Hermes, który patronuje drogom,
  Lub feniccy Kabirowie niechaj
  Służą ci i maja cię w opiece;
  Niech ci Stary Władca Dni obieca,
  Że tym wszystkim, czego musisz dokonać,
  Pokieruje w myśl własnych obliczeń,
  Że powiedzie cię zapalona
  W górze lampa: Jego oblicze.