Wiersze

• Ranek w górach
  Adam Asnyk
  Wyzłocone słońcem szczyty
  Już różowo w górze płoną,
  I pogodnie lśnią błękity
  Nad pogiętych skał koroną.
  
  W dole - lasy skryte w cieniu
  Toną jeszcze w mgle perłowej,
  Co w porannym oświetleniu
  Mknie się z wolna przez parowy.
  
  Lecz już wietrzyk mgłę rozpędza,
  I ta rwie się w chmurek stada...
  Jak pajęcza, wiotka przędza
  Na krawędziach skał osiada.
  
  A spod sinej tej zasłony
  Świat przegląda coraz szerzej,
  Z nocnych, cichych snów zbudzony,
  Taki jasny, wonny, świeży.
  
  Wszystko srebrzy się dokoła
  Pod perlistą, bujną rosą,
  Świerki, trawy, mchy i zioła
  Balsamiczny zapach niosą.
  
  A blask spływa wciąż gorętszy,
  Coraz głębiej oko tonie,
  Cudowności świat się piętrzy
  W wyzłoconej swej koronie.
  
  Góry wyszły jak z kąpieli
  I swym łonem świecą czystym,
  W granitowej świecą bieli
  W tym powietrzu przezroczystym.
  
  Każdy zakręt, każdy załom
  Wyskakuje żywy, dumny;
  Słońce dało życie skałom,
  Rzeźbiąc światłem ich kolumny.
  
  Wszystko skrzy się, wszystko mieni,
  Wszystko w oczach przeistacza -
  Gra przelotnych barw i cieni
  Coraz szerszy krąg zatacza.
  
  Już zdrój srebrną pianą bryzga,
  Gdy po ostrych głazach warczy...
  Już się żywszy odblask ślizga
  Po jeziorek sinej tarczy...
  
  Już pokraśniał rąbek lasu...
  Już się wdzięczy i uśmiecha
  Brzeg doliny - aż szałasu
  Dolatują śpiewne echa...
  
  Przez zielone łąk kobierce,
  Dzwoniąc, idą paść się trzody...
  Jakaś rozkosz spływa w serce,
  Powiew szczęścia i swobody.
  
  Pierś się wznosi, pierś się wzdyma
  I powietrze chciwie chwyta -
  Dusza wybiec chce oczyma
  Upojona, a nie syta;
  
  Niby lecieć chce skrzydlata,
  Obudzona jak z zaklęcia...
  I tę całą piękność świata
  Chce uchwycić w swe objęcia.
  
  23 listopad 1878